Page 71 - magazine_84
P. 71
της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου
Στη φωτογραφία η σακούλα με το ψωμί φεύγουμε τα στριμώγματα στο αντάρτικο
ήταν κρεμασμένη στον κάδο των σκουπι- της διανόησης, που υπηρετούσαμε. Έτσι
διών. «Φαγητό και ευαισθησία» έγραφε καταφέραμε να μη φταίει κανένας. Πήρα-
στη λεζάντα της. Ένας καλός Σαμαρείτης με στο λαιμό μας και τους νεότερους· αμε-
την είχε αφήσει δώρο στον πρώτο πεινα- λήσαμε να τους δείξουμε τη λέξη ευθύνη.
σμένο περαστικό. Πριν κάποια χρόνια η Δεν φροντίσαμε να μάθουν τι σημαίνει
εικόνα θα χαρακτηριζόταν σκληρή. Στην να δίνεις λόγο για τις πράξεις σου. Τόσα
εποχή μας συμβαίνει συχνά. Η δυστυχία χρόνια αρνιόμαστε ν’ ακούμε γι’ αποστα-
δεν εντυπωσιάζει. Μάθαμε ν’ ακουμπάμε σίες. Δεν γίνονται οι συναγωνιστές από
το περιττό μας δίπλα στον κάδο σκουπι- σύντροφοι αποστάτες, πιστεύαμε. Τώρα
διών.
ζητάμε καλούς Σαμαρείτες, να τους σταυ-
Η νιότη μας μίσησε την έλλειψη και αγωνί- ρώσουμε, γιατί γερνάμε και κουραστήκα-
στηκε για την εξόντωσή της. Όταν καταφέ- με και, επιτέλους, πρέπει τα πράγματα να
ραμε να την περιορίσουμε, συνειδητοποι- μπούνε στη θέση τους.
ήσαμε ότι μαζί μ’ αυτήν είχαμε εξοντώσει
και τα συναισθήματά μας. Ήμασταν απο- Ξημερώματα Τρίτης ένας καλός Σαμα- 71
καμωμένοι και στεγνοί από ιδέες. Ο αγώ- ρείτης κρέμασε μια σακούλα με ψωμί σε
νας δεν είχε αλλάξει, οι αγωνιστές είχαν έναν μπλε κάδο με σκουπίδια ανακύκλω-
ευτελιστεί και οι ανάγκες ακόμα περισ- σης επαρχιακής πόλης. «Είδα την κίτρινη
σότερο. Ίδιοι δηλώνουμε και τώρα αλλά σακούλα και κρατάω την καρδιά μου να
δεν είμαστε. Οι τότε συναγωνιστές είμα- μην αποστατήσει…» έγραψε μπλογκ ευ-
στε, που αφήσαμε πίσω συντρόφους και ρείας επισκεψιμότητας. Ό νους μου πήγε
ιδανικά και προχωρήσαμε πριμοδοτώ- σ’ εκείνο το μεσημέρι των «καλών» χρό-
ντας τον προσωπικό μας αγώνα. Κανένας νων. Τότε ήταν ντροπή να πεινάει κάποιος.
δεν αναρωτιέται γιατί πάψαμε να είμαστε Έτσι, ο ενδιαφερόμενος περίμενε να «ξε-
σύντροφοι. Ο αγώνας πουλήθηκε μας εί- χάσεις» διακριτικά τη σακούλα με τα τρία
παν κι όταν αναρωτηθήκαμε από ποιους κουλούρια Θεσσαλονίκης, που είχες αγο-
ο ένας έδειξε τον άλλο. Μέχρι να μας ράσει για τα παιδιά σου –όπως κάθε φορά
ζητήσουν εξηγήσεις είχαμε μάθει να μη που κατέβαινες στο κέντρο γιατί τους άρε-
φταίμε. Κουραστήκαμε; Γεράσαμε; Δικαι- σαν– και να την πάρει αδιάφορα τάχα.
ολογίες και τα δύο; Όπως και να έχει, το
να είσαι καλός και αγαθός περιορίστηκε Τώρα οι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπί-
κάτω από τη σκέπη της γενικής έννοιας δια για κάτι φαγώσιμο κι εμείς γυρίζουμε
«βρίσκεσαι στη μεριά μας». το πρόσωπο από την άλλη μεριά, κρατώ-
Τόσα χρόνια μάθαμε να παίζουμε με τις ντας την καρδιά μας να μην αποστατήσει.
λέξεις. Τις χρησιμοποιούσαμε για ν’ απο-
