Page 61 - mag_97
P. 61
του Βελισάριου Θώδη
πιο εύκολο λέγοντας πάντα να μην ελεύθερα τα χείλη μας ήταν λες και
αγχώνεται και πως επειδή το ήξερα είχαν ακουμπήσει σε καυτό καζά-
έχω κανονίσει κι εγώ το πρόγραμ- νι πριν. Τα τζάμια δεν το συζητάω,
μά μου. Πως να σταθείς εμπόδιο μονομιάς θόλωναν κι εμείς γελάγα-
άλλωστε σε έναν τέτοιον έρωτα; Και με… και παθιαζόμασταν και νιώθα-
μπροστά να έμπαινες θα σε έπαιρνε με τόσαααα πολλά που δεν μπορώ
και θα σε σήκωνε! καν να τα περιγράψω. Πρέπει κάθε
“Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όποτε θυμά- άνθρωπος στη ζωή του να μπορεί
μαι την Αφροδίτη μου εκείνες τις να ζήσει έναν τέτοιον έρωτα. Άλλες
φορές πηγαίναμε με τον καφέ μας
βραδινές μας βόλτες με το αυτο-
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ... Γιάννη κίνητο, εκεί στα χαμένα, χωρίς να στα πάρκα και καθόμασταν όπου
βρίσκαμε, χαζογελάγαμε, φιλιόμα-
ξέρω κι εγώ που πηγαίναμε, απλά
σταν και χανόμασταν ο ένας στην
πήγαινα ώστε να μπορούμε να συ-
ζητάμε και μετά κάπου αράζαμε
και περνάγαμε το βράδυ μας. Δυ- αγκαλιά του άλλου για ώρες.”
Με τις ώρες μου τα ‘λεγε ο Γιάννης
στυχώς δεν είχαμε δικό μας χώρο κάθε φορά που έφευγε η Αφροδί- 61
ώστε να μπορέσουμε να φωλιά- τη και ξαναγύρναγε στο νησί... άσε
σουμε εκεί τον έρωτα μας, οπότε που μέχρι να συνέλθει κάθε φορά
την βγάζαμε στο αυτοκίνητο. Για που έφευγε η Αφροδίτη, πέρναγαν
ώρες καθόμασταν αγκαλιά και μι- βδομάδες. Δεν νομίζω ότι ποτέ συ-
λάγαμε, βγαίναμε έξω καθόμασταν νερχόταν απλά έπρεπε να ζήσει και
σε παγκάκια, σε βραχάκια, σε ό,τι στον κόσμο μας. Δεν ήταν λίγες οι
βρίσκαμε και μιλάγαμε για ώρες κι φορές που χάνονταν μόνος του για
ενδιάμεσα πίναμε και καμιά μπύρα, ώρες, κι όταν τον έπαιρνα τηλέφω-
δίναμε και κανα φιλί… και πέρνα- νο μου έλεγε φίλε για πόσες ώρες
γε η ώρα και τα φιλιά μας γίνονταν ακούγαμε μουσική με την Αφροδί-
πιο παθιασμένα και ξέραμε κι οι τη. Του έλεγα εννοείς ότι ακούγατε
δυο πως είχε έρθει η ώρα να ξα- μέσω τηλεφώνου; Μου έλεγε όχι
ναμπούμε στο “καταφύγιό” μας. Και φίλε είχα βάλει μουσική και ήξερα
τότε ήταν που φουντώναμε, και θέ- πως με κάποιο τρόπο ήταν κι εκείνη
λαμε να σκίσουμε ο ένας τα ρούχα
του άλλου, το είχαμε κάνει αν θυμά- εδώ. Του έλεγα Γιάννη, μας παλά-
βωσες άνθρωπε μου πάμε για κα-
μαι καλά, και η ηδονή μας χτύπαγε
κόκκινα, χαϊδεύαμε ο ένας το κορμί μιά μπύρα να συνέλθεις. Γελούσε
του άλλου και τα φιλιά μας γίνονταν και με ακολουθούσε πρόθυμα!
όλο και πιο καυτά... μόλις αφήναμε Τα χρόνια πέρασαν... δεν βλεπό-
