Page 65 - mag_96N
P. 65

της Δήμητρας Ξενάκη











               συνεχιζόταν.  Ο καφές  έγινε  κρασάκι                 «Εγώ πως ζω;»
               σε μικρά ταβερνάκια. Τα λίγα βήματα                   Τη μέρα που της έπιασε το χέρι ταρά-

               που μοιράζονταν από τη στάση ως τη                    χτηκε. Κατάλαβε πως δεν περπατού-
               δουλειά έγιναν μεγάλοι περίπατοι που                  σαν πλάι πλάι, αλλά μαζί.
               τα είχαν όλα. Διηγήσεις καθημερινές,                  Τρόμαξε.

               αστεία,  συζητήσεις  σοβαρές.  Ο ένας                 Άρχισε να βλέπει τη στάση του λεωφο-
               έδινε στον άλλο την ψυχή του. Οι λέ-                  ρείου ζωγραφισμένη με έντονα χρώ-

               ξεις έβγαιναν αυθόρμητα. Ο χρόνος                     ματα.
               περνούσε γρήγορα, όταν ήταν μαζί κι
               επεδίωκαν να βρουν κι άλλο χρόνο, κι                  Τρόμαξε πιο πολύ.

               άλλο...                                               Παρόλα  αυτά  λαχταρούσε  να  έρθει  η

               Εκείνος ήταν ευαίσθητος μέσα από την                  ώρα να συναντηθούν. Το βράδυ, όμως
               λογική. Είχε καταφέρει να βάλει όρια                  που την αποχαιρέτησε, μ' ένα ζεστό
               στις αδυναμίες του. Προσπαθούσε να                    αναπάντεχο φιλί, πάγωσε.

               βρίσκει τα επιχειρήματα που τον βοη-                  Κοίταξε πάλι το βλέμμα του και είδε ξε-
               θούσαν να εξουσιάζει τον εαυτό του.                   κάθαρα πως μιλούσε για ζωή κι ελευ-
               Έλεγε πως είχε ανάγκη την ελευθερία.                  θερία. Κι άρχισε να κάνει βήματα προς                      65

               Έλεγε πως μόνο ελεύθερος μπορούσε                     τα πίσω.
               να επιβιώσει. Ώρες ώρες την τρόμαζε                   Ένοιωσε πως δεν χωρούσε συνοδοι-
               η λογική του. Άλλοτε θαύμαζε την ευ-                  πόρος στο μονοπάτι της. Δεν ήξερε,

               αισθησία με την οποία προσέγγιζε τόσα                 πως να κάνει στο πλάι για να χωρέσει
               θέματα.                                               κι άλλος. Δεν ήξερε να συμπορεύε-

                      - Πως τα παντρεύεις αυτά; Τον                  ται με κάποιον και να ‘ναι συγχρόνως
               είχε ρωτήσει μια μέρα.                                ελεύθερη. Δεν μπορούσε να περπα-

                      - Προσπαθώ  να  τα  παντρέψω                   τήσει χωρίς όρια και δίχτυ ασφαλείας.
               της είχε πει. Για να ισορροπήσω. Χο-                  Ίσως  αυτός ήταν ο λόγος,  που έκανε

               ρεύω με σωστά βήματα, αλλά αφή-                       όλα τα όνειρά της να χαθούν.Ένοιωθε
               νω και τη μουσική να με παρασύρει.                    φοβισμένη κι ανήμπορη.
               Έχω όρια όμως. Αν παρασυρθώ δεν                       Πέρασε εκείνη τη νύχτα παρατηρώντας

               θα ‘μαι ελεύθερος. Θα με εξουσιάζουν                  τους ίσκιους που έφτιαχναν τα κλαδιά
               αυτά που αγαπώ. Η ελευθερία δεν έχει                  των δέντρων. Μπερδεμένοι δρόμοι.

               εξουσίες ...κι  έπειτα πρόσθεσε, ούτε                 Κόμποι άλυτοι. Όπως τα μέσα της.
               οι σχέσεις και η αγάπη ζουν κάτω από                  Το  άλλο  πρωί  ακολούθησε  νέα  δια-
               εξουσίες.                                             δρομή.  Πήγε  σε μια  άλλη  στάση  και

               Εκείνη πάγωσε. Η αγάπη δεν ζει κάτω                   χάθηκε πάλι μέσα στο γκρι...

               από νόμους κι εξουσίες σκεφτόταν.
   60   61   62   63   64   65   66   67   68   69   70