Page 49 - mag_94

της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου

Το ροζ VENUS

Η μυρωδιά των κρεμμυδιών στον ακάλυπτο της εσωτερικής

μετανάστευσης και το κάρυ της προσφυγιάς ανακατεύονταν

με την αύρα που έφερνε ο νοτιάς από τη θάλασσα. Η μούχλα

της δεκαήμερης βροχής την κράταγε πίσω από το τζάμι να

49
χαζεύει τα νερά και να σκέφτεται πως «ο ξένος σε ξένο τόπο

είναι μόνο ξένος» ενώ εκείνη, ξένη στον ίδιο της τον τόπο, δεν

είχε καν όνομα. Δεν χρειαζόταν να έχει αφού, αν η ίδια δεν το

ξεστόμιζε που και που, κανένας δεν την φώναζε.

Έβγαλε τα γυαλιά της και άφησε τα τα κυριακάτικα πρωινά. Εκείνη την
πονεμένα πόδια της να γλιστρήσουν Κυριακή είχε σκοπό να πάει στην

στα φρέσκα σεντόνια. Κάθε Σάββα- εκκλησία· αν ξύπναγε. Το ρολόι

το τα άλλαζε και κάθε πρώτη επα- δεν δούλευε καλά εδώ και καιρό.

φή μαζί τους ήταν ανακουφιστική. Venus ήταν. Ένα πλαστικό Venus

Την άγγιζαν ευχάριστα δροσερά ρολόι παρωχημένης εποχής, ροζ
και, μαζί με τα μαξιλάρια που όσο σαν τ’ απόνερα του μπάνιου της

περνούσαν τα χρόνια πλήθαιναν, Αφροδίτης. Ένα ροζ δώρο, που

δεν την άφηναν να σηκωθεί εύκολα δούλευε όποτε ήθελε. Ποτέ δεν το