Page 65 - mag_93
P. 65
του Βελισάριου Θώδη
πως υπάρχει κι απλά κάποια στιγμή κιμάσουμε, μήπως και χαλούσε όλο
πρέπει να το ζήσουμε, εγώ σου είπα αυτό που είχαμε μέσα μας ο ένας για
πως κάποια στιγμή αρκείσαι σε μι- τον άλλον. Βάλαμε τον έρωτα μας σε
κρές στιγμές καθημερινής ευφορίας προθήκη να τον βλέπουμε μεν αλλά
κι εφήμερης ευτυχίας. Χάρηκα που να μη χαλάσει δε. Κι ίσως χαλάσαμε
δεν συμφωνούσαμε, εξάλλου πότε εμείς, χάσαμε τη μαγεία της επαφής
το κάναμε; Ποτέ! Στα περισσότερα μας, χάσαμε τις βόλτες μας, την ξε-
διαφωνούσαμε και βρίσκαμε όμως γνοιασιά που νιώθαμε όταν ήμασταν
τρόπο να τα εξηγούμε ο ένας στον μόνοι, σαν να μην υπήρχε κόσμος
άλλον αποδεχόμενοι την αντίθετη γύρω μας, χάσαμε τις αγκαλιές μας
άποψη. Κι αυτό ήταν που θαύμαζα που απλά μέναμε εκεί για ώρα και
πάντα σε σένα, είχες πάντα θέση κι μας αρκούσε, μας αρκούσε που τα
άποψη. Όσο κι αν μ’ άρεσε η παρου- κορμιά μας έμεναν εκεί μαζί, δεν νο-
σία που είχα μπροστά μου, αν δεν μίζω κιόλας ποτέ να κάναμε έρωτα.
είχε θέση κι άποψη να τη βράσω. Απλά μας αρκούσε…
Πάλι κι εσύ κάτι ανάλογο αγάπησες
σε μένα ή κι οι δυο μαζί πολλά μικρά «Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα 65
μαζί ο ένας του άλλου. πριν να σε γνωρίσω» αλλά έπρεπε,
Αλλά τι να το κάνεις αφού σ’ άλλες όπως έπρεπε να ζήσω και μετά κι
αγκαλιές κοιμόμαστε και ξυπνάμε κι ας μη σε ξαναδώ ποτέ, κι ας μη σε
άλλα πράγματα ορίζουν πια τις ζωές ξανακούσω ποτέ, κι ας μην σε προ-
μας και ότι νιώσαμε έμεινε απλά σμένω ποτέ. Κι ας μην μπορέσω
γράμματα σε ένα χαρτί και ομιλίες να γευτώ ποτέ ξανά τη γεύση απ’ τα
μέσα από ένα τηλεφωνικό καλώδιο. χείλη σου... εκείνη τη γεύση... ξέρω
Σου αρκεί; Μου αρκεί; Ποτέ σε κανέ- πως «άξιζε να υπάρξουμε για να συ-
ναν μας δεν αρκούσε, αλλά συμβιβα- ναντηθούμε» .
στήκαμε ή ίσως φοβηθήκαμε να δο-
*Χρησιμοποιήθηκαν στίχοι από τον Τάσο Λειβαδίτη και τον Γιάννη Ρίτσο
