Page 62 - mag_83
P. 62
aNΘΡΩπΩΝ λοΓιΑ
Δεν ξέρεις
«Θα νικήσω μα πάντα θα μένει πίσω ένα κομμάτι μου,
εκείνο που δεν πρόλαβα να σώσω…»
Δεν ήθελα ποτέ μου να μάθω πως σαι πολύ λίγος να μιλάς για εμάς που
είναι να ζεις με μέρες μισές, χαμέ- δεν ξέρεις πώς ζούμε και γιατί έχου-
62 νες, μέρες που βλέπεις το σώμα με σκληρύνει, ναι ξέρω, κανείς δεν
σου να μην ακολουθεί και το μυαλό είναι αυτό που φαίνεται μα κάποιοι
σου να σαλεύει, μέρες που ξημερώ- είστε ακριβώς αυτό που φαίνεστε,
νει με την ίδια πικρή γεύση από τα λίγοι, λειψοί, και πουθενάδες κι εγώ
φάρμακα και την ίδια αγωνία στην το παίρνω γι'αστείο, όλα τα παίρνω
ψυχή, μέρες που αναγκάζεσαι να γι'αστείο, και την αρρώστια την πήρα
λες όχι επειδή δεν μπορείς να πεις γι'αστείο, είπα θα σε νικήσω, είπα
ναι, μέρες που το μόνο που χρειά- δε θα σου περάσει, θα περάσει, έτσι
ζεσαι είναι μια αγκαλιά να χωθείς είπα, μα πάει καιρός, τόσος καιρός
μέσα και να κρυφτείς, να μη δια- που ζω μαζί της και χάνω μέρες,
βάζεις κούφια λόγια, να μην ακούς ώρες, στιγμές, τη ζωή μου, στιγμές,
ανούσιες ατάκες, να μην σε παρε- ό,τι αξίζει περισσότερο, στιγμές, τις
ξηγούν επειδή χάθηκες, να μην στη στιγμές μου, χάνω την αίσθηση του
λένε επειδή δεν μπορείς να ζήσεις, χρόνου γιατί οι μέρες δεν διαφέρουν
να μην γίνεται ζωή σου αυτό που μι- όταν κοιτάς το ταβάνι του σπιτιού
σείς, μέρες που θέλεις απλά να φω- σου ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις τα
νάξεις πως άκου, είσαι πολύ λίγος διαφορετικά ταβάνια των δωματίων
μπροστά μου, εσύ που το μόνο που στο νοσοκομείο με τους γιατρούς να
σκέφτεσαι είναι αν είσαι ωραίος, εί- είναι οι καλύτεροι σου φίλοι και τις
