Page 71 - mag_44
P. 71
της Ελένης Αμανατιάδου
της γιαγιάς που ώρα ατε- ζήσαμε εμείς, με αυτή την κινάμε από αλλού και φτά-
λείωτη κοιτάει μέσα από σκέψη και επιβιώσαμε! νουμε κάπου ...πιο αλλού.
το παράθυρο που εσύ, στο Πόσα να σου πω, έχεις κά- Και τούτες τις μέρες όλα
ξεκίνημα της γραφής σου τσει στον ώμο μου και συ- περισσότερο μελαγχολι-
προσπαθούσες μέσα να νέχεια με ρωτάς – τι άρα- κά μοιάζουν δεν φταίνε
μπεις! Κουβέντα έπιασες γε ζητάς εσύ, ένα λευκό οι γιορτές, οι αναμνήσεις
σε ακούω να της μιλάς και πουπουλένιο φτερό εδώ είναι η αιτία, που τρέχουν
εκείνη, απαντήσεις να σου μέσα; Ποιος ξέρεις από πίσω με ταχύτητα φωτός,
δίνει για το τώρα, το χθες πού ελευθερώθηκες και για να μου θυμίσουν όλο
μα… και το αύριο, ακρι- πέταξες, ώστε εμένα την το παρελθόν και τις αλλο-
βώς αυτό το αύριο που κυρία Ισμήνη να έρθεις τινές μου εποχές - το γνω-
και γι’ αυτήν την γυναίκα να ανταμώσεις σε τού- ρίζεις το κομμάτι αυτό,
υπάρχει ακόμη όσο κι’ αν το το γηροκομείο και δει, του λατρεμένου Στέλιου
οι ρυτίδες έχουν ζωγρα- τέτοιες μέρες! Δεν σου που πολλές φορές συλ-
φίσει το υπέροχό της πρό- άρεσε η λέξη γηροκομείο, λαβίσαμε στα σκαλοπάτια
σωπο! ε; Οίκος ευγηρίας είναι της ζωής:
Να σου πω μια ιστορία... πιο σικ, θα έλεγε κάποιος Αλλοτινές μου εποχές
υπήρξα και 'γω εκεί που ανίδεος. Γηροκομείο είναι Αλλοτινοί μου χρόνοι
εσύ είσαι τώρα, χρόνια με ακούς και δεν έχω κάτι Αγαπημένες μου φωνές 71
πίσω βέβαια και άλλες ούτε με τον τίτλο, ούτε αγαπημένα χείλη
εποχές τότε που όλα ήταν με τον χώρο, ένας πόνος Ονειρεμένες μου
πιο αγνά, πιο αθώα και απλά μου σφίγγει την καρ- στιγμές
Ανθρώπινα! Ο κόσμος διά και μου ’δωσες την ευ- σ’ ονειρεμένο δείλι
χαιρόταν με το πιο απλό καιρία να στον πω. Αχ και να φέρνατε ξανά
πράγμα κι ηρεμία γαλήνευε Ωραία είναι εδώ… δεν με στην ορφανή μου
τις ψυχές των Ανθρώ- πιστεύεις το βλέπω στην την καρδιά
πων… Υπήρχαν δυσκολίες έκφραση σου, όμως έτσι μηνύματα τ’ Απρίλη
και πείνα, μην κοιτάς την είναι η ρόδα της ζωής ξε- της μοναξιάς μου φίλοι.
κρίση που συζητούν τώρα,
υπήρχε πείνα παιδί μου με-
γάλη, μα οι άνθρωποι χα-
μογελούσαν δεν ήταν σκυ-
θρωποί όπως τώρα που
την καλημέρα την τσιγκου-
νεύονται… Αν έχεις αγάπη
έχεις τα πάντα θα παιδευ-
τείς, θα παλέψεις όμως με
την αγάπη που κουβαλάς
θα τα καταφέρεις και το
πιάτο φαγητού θα το φέ-
ρεις στην οικογένεια, έτσι
