Page 73 - mag_82

της Δήμητρας Γιαννοπούλου

Έμαθα τί ώρα ξυπνάς και τί ώρα κοιμάσαι. Γύρω στις δύο, μετά τα μεσάνυχτα,
τα βλέφαρά σου βάραιναν κι ίσα που προλάβαινες να κοιμηθείς έξι ώρες, μέχρι

να χτυπήσει το ξυπνητήρι, να φτιάξεις έναν ελληνικό μέτριο σε μονό και να φύ-
γεις για δουλειά. Εννιά παρά πέντε - περίπου - και ελαφρώς λαχανιασμένος,δι-

ασχίζεις την Κηφισίας. Πέντε παρά πέντε, κλείνεις τον υπολογιστή και μαζεύεις
τα πράγματά σου απ' το γραφείο. Στην κωλότσεπη το κινητό, και στην τσέπη της

ζακέτας κλειδιά, καπνό, φιλτράκια και χαρτάκια· rizla γαλάζια. Φανατική εγώ
των ασημί, σε πείραζα γι' αυτή σου την επιλογή και για τη ζάχαρη στον καφέ.

"Σκέτο τον πίνουν τον καφέ" -σου έλεγα- "Αν θες κάτι γλυκό, φάε ένα γαλακτο-
μπούρεκο". Έμαθα πού μένεις, πόσα σκαλιά πρέπει να ανέβω μέχρι να φτάσω

στον πρώτο όροφο. Έμαθα τί γράφει στο κουδούνι σου και πώς λένε τη γάτα
που φιλοξενείται στην είσοδο της πολυκατοικίας. Έμαθα πόσο σου αρέσουν τα

kinder bueno και σε ποια μεριά του κρεβατιού κοιμάσαι· όπως το κοιτάς, αρι-
στερά. Έμαθα για τους ιδιόρρυθμους γείτονές σου, τη λαϊκή κάθε Σάββατο και

για τους... μυστήριους τύπους, που συχνάζουν στο παρκάκι απέναντι. Έμαθα τα
αγαπημένα σου ακούσματα και πώς "σηκώνουν" τις χορδές σε μια ηλεκτρική 73

κιθάρα. Έμαθα να βγάζω τα παπούτσια μου μόλις μπαίνω σπίτι σου, και να κά-
θομαι πάντα απ' τη μέσα μεριά του καναπέ. Έμαθα την "εμμονή" σου με το νερό.

Κάθε φορά σηκωνόσουν να μου φέρεις κι ας μην ήθελα. "Θα πιείς λίγο", μου
έλεγες, "δε γίνεται, θα διψάσεις κάποια στιγμή". Έμαθα απ' έξω τον αριθμό του

κινητού σου, το στέκι σου και το όνομα του κολλητού σου. Κι έμαθα πώς αλ-
λάζει η φωνή σου όταν νευριάζεις κι έμαθα πώς ψιθυρίζεις τα βράδια... Έμαθα

πόσο σου αρέσει η βροχή και η θάλασσα. Θυμάμαι ακόμη εκείνη τη βόλτα στη
θάλασσα, που ποτέ δεν πήγαμε. Κι έμαθα και πώς γελάς. Πόσο όμορφο χαμό-

γελο σχηματίζεται στο πρόσωπό σου εκείνες τις στιγμές και πώς μακραίνουν τα
καστανά σου μάτια. Έμαθα πώς αλλάζει η φωνή σου όταν νευριάζεις κι έμαθα

πώς ψιθυρίζεις τα βράδια... Μα αν με ρωτήσουν ποιος είσαι "δεν έμαθα" θα
τους πω. Ποτέ δε θα μάθω γιατί μοιάζουν ξένοι οι άνθρωποι που φεύγουν.

Είμαι η Δήμητρα Γιαννοπούλου κι είμαι λάτρης του καφέ, της νικοτίνης και των λέξεων. Με τις
τελευταίες, η σχέση μας μετράει δύο δεκαετίες· και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι
σχέση εξάρτησης. Αφελώς ρομαντική, γράφω στο χέρι και με μολύβι. Ο ηλεκτρονικός υπολογι-
στής πιάνει σκόνη και χώρο στο γραφείο. Εθισμένη στη μυρωδιά του χαρτιού· χαϊδεύω βιβλία και
υπογραμμίζω ό,τι με "αναγκάσει" να το διαβάσω δεύτερη φορά. Αγαπημένο μου και δανεισμένο

απ' τον Νερούδα motto: " Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν
αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου, δε με ενδιαφέρει".