Page 43 - mag_21
P. 43
της Κατερίνας Επιτροπάκη
«Μα τι θα τα κάνεις όλα αυτά που ψωνίζεις», τη θα ξανακατέβω με το μετρό, εσύ θα πας ως εκεί
ρώτησε χαριτωμένα ο Γιάννης. «Αφού θα φύ- σιγά-σιγά με τα πόδια, n’ est pas?» Το είπε τόσο
γουμε μεθαύριο». Ήταν παραμονές Χριστουγέν- χαριτωμένα, που μάλλον δεν άφησε στο Γιάννη
νων κι εκείνος είχε ενδώσει στην πρόταση της το περιθώριο να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτή τη μικρή
Νόρας να κατεβούν από το απόγευμα στο κέντρο ανατροπή του προγράμματος.
της στολισμένης Αθήνας να κάνουν διάφορα μι- Δεν είχε καμία όρεξη να καθίσει μόνος για καφέ.
κροψώνια, μαζί με τη βόλτα τους. Είχαν κανονί- Απέφευγε έτσι κι αλλιώς τους απογευματινούς
σει εξάλλου να πάνε και στο θέατρο απόψε το καφέδες τον τελευταίο καιρό, μια και οι μικρο-
βράδυ, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να συν- ενοχλήσεις του οισοφάγου τον είχαν αναγκάσει
δυάσουν από νωρίς την κάθοδο στο κέντρο της να είναι πιο προσεκτικός.
πόλης. Άλλωστε, ήταν κάτι αρκετά ζωντανό και Κατηφόρισε την Αθηνάς και βρέθηκε στην πλα-
διασκεδαστικό, μια και τον υπόλοιπο χρόνο δεν τεία Κοτζιά. Είδε με έκπληξή του ότι είχε στηθεί
κατέβαιναν σχεδόν ποτέ. Η ζωή τους ήταν δεμέ- ένα τεράστιο bazaar με πολλούς πάγκους με βι-
νη με τα βόρεια προάστια. βλία. Του φάνηκε καλή ευκαιρία να σκοτώσει την
Δούλευαν και οι δυο σε μεγάλη διαφημιστική ώρα του.
εταιρεία η έδρα της οποίας ήταν ψηλά στην Κηφι- Είχε χρόνια να χαζέψει βιβλία σε πάγκους. Ίσως
σίας. Όταν παντρεύτηκαν, έχτισαν και στο οικό- από τις εποχές που ήταν ακόμα φοιτητής, που οι
πεδο στην Κάντζα που είχε πάρει η Νόρα προίκα εκθέσεις βιβλίου –συνήθως στο Ζάππειο–, ήταν
από το μπαμπά της, μια άνετη μοντέρνα μεζο- μέσα στα must της κάθε χρονιάς. Τώρα πια οι με-
νέτα. Τα ωράρια στη δουλειά αρκετά σκληρά, γάλες αλυσίδες βιβλιοπωλείων ικανοποιούσαν
αποζημίωναν την κάθε μέρα τους με τη βραδινή τις σχετικές αναζητήσεις του, όπου μπορούσες
χαλάρωση που τους πρόσφερε η σχετικά απομο- να βρεις τους περισσότερους τίτλους. Το διάβα-
νωμένη μονοκατοικία τους. Τα σαββατοκύριακα σμα, άλλωστε, δεν αποτελούσε τόσο μέρος της 43
μοιράζονταν ανάμεσα σε μπάρμπεκιου με φίλους ζωής του όπως τα χρόνια της νιότης του, ενώ
στον κήπο, ή με εκδρομές στον Παρνασσό, μια είχε περιοριστεί σε τίτλους βιβλίων που είχαν να
και το σκι ήταν απ’ τις αγαπημένες τους ασχολίες. κάνουν κυρίως με τα θέματα της δουλειάς του.
Αντιπαθώντας τις «οικογενειακές συνάξεις» με Διέσχιζε αργά το μακρύ διάδρομο με τους πά-
ανήψια, ξαδέρφια, πεθερικά και γονείς, προτι- γκους. Στεκόταν περισσότερο σε κάποια σταντ
μούσαν να φεύγουν τις γιορτές, οργανώνοντας με επανεκδόσεις παλιών βιβλίων. Του δημιουρ-
ταξίδια στο εξωτερικό. Έτσι, φέτος τα Χριστού- γούσαν μια νοσταλγία για τα χρόνια της εφηβεί-
γεννα θα τους έβρισκαν στη Πράγα, κάτι που εί- ας του εκείνοι οι τίτλοι του Τολστόι, του Ντοστο-
χαν κανονίσει ήδη από το περασμένο καλοκαίρι. γιέφσκι, του Πάμπλο Νερούντα…
«Έλα μωρό μου, δωράκια ψωνίζω», χαϊδεύτηκε Προχώρησε παρακάτω και στάθηκε σ’ έναν πά-
ξανά η Νόρα. «Άλλωστε, τη δεύτερη μέρα της γκο με βιβλία εκμάθησης ξένων γλωσσών. Έρι-
πρωτοχρονιάς θα ‘μαστε πάλι πίσω. Όλο και κά- χνε το βλέμμα του μάλλον αδιάφορα, έχοντας
ποια μάζωξη φίλων θα οργανώσω στο σπίτι». Ο το μυαλό του ακόμα στο εξώφυλλο του Cando
Γιάννης δεν επέμεινε. Απολάμβανε εξάλλου κι General που χάζευε προηγουμένως.
εκείνος τη βόλτα στην πολύβουη και στολισμένη «Το θυμάσαι»; Το λεπτό γυναικείο χέρι με τα
Αθήνα. πολύχρωμα έθνικ βραχιόλια στον καρπό, έτει-
«Πω πω», είπε η Νόρα κοιτώντας ξαφνικά το ρο- νε μπροστά του το βιβλίο με το βισινί εξώφυλ-
λόι της. «Πήγε οκτώ παρά τέταρτο. Έχω αφήσει λο και τον τίτλο LA LINGUA ITALIANA PER
τη φούστα που ήθελε κόντεμα και μου είχαν πει STRANIERI. Έμεινε για λίγο αποσβολωμένος.
να περάσω σε μία ώρα. Θα τη χρειαστώ και στο Δεν ξέρει εάν πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα
ταξίδι». Γύρισε στο Γιάννη: «Μωρό μου, μια και μέχρι να σηκώσει το βλέμμα του και να κοιτά-
είμαστε Ομόνοια, παίρνω το μετρό και γυρίζω ξει το πρόσωπο που του χαμογελούσε. Το ίδιο
προς το Σύνταγμα να προλάβω πριν κλείσουν. χαμόγελο με τότε. Και τα ίδια μεγάλα καστανά
Μην κουβαλιέσαι μαζί μου. Κάνε καμιά βόλτα μάτια, με λίγο πιο έντονη τη σκιά των ανεπαί-
εδώ γύρω, πιες κανέναν καφέ, και θα δώσου- σθητων μαύρων κύκλων τους που ωστόσο τα
με ραντεβού στις εννιά έξω από το θέατρο. Εγώ έκαναν τόσο γοητευτικά. «Βιβή, εσύ;».
