Page 109 - mag_121

της Ρούλας Μονογυιού

Tι περιμένεις πέλαγος. Θαλασσοδαρμένο, ανεμοτσακισμένο,
Είμαι ένα μήνυμα κι έρχομαι από το

από το πέλαγος; και ταλαίπωρο. Όμως έφτασα.

Ξεκίνησα μπαίνοντας σε ένα μπουκάλι για

να είμαι προφυλαγμένο και να καταφέρω να

φτάσω. Μα στην πρώτη μεγάλη τρικυμία το

μπουκάλι χτύπησε με δύναμη σε βράχο κι

έσπασε με κρότο. Ένα κύμα με πέταξε πάνω

σε ξέρα. Μετά ήρθε ο άνεμος με πήρε, με

σήκωσε και με ταξίδεψε πάνω σε μανιασμένα

κύματα. Μετά από ταλαιπωρίες και χτυπήματα

πάνω κάτω στον αφρό και στα βαθειά σκοτάδια
109
και μετά πάλι στον αφρό... να που κατάφερα

να βρω στεριά.

Δεν έχω όμως πια γραμμένα λόγια πάνω μου,

πρώτα διαλύθηκε το μελάνι, κι άρχισαν να

χάνονται γράμματα χάθηκαν οι λέξεις...

κάθε κύμα όλο και κάτι έπαιρνε. Μέχρι

να βρεθώ σε στεριά χάθηκαν όλες μου οι

λέξεις. Όλες μου οι μνήμες. Όλα έσβησαν...

μόνο πόνο μου άφησαν.

Πιάσε με απαλά, πονάω παντού, δες τις

πληγές μου... Συναρμολόγησέ με και

παρατήρησε ό,τι απόμεινε πια από μένα.

Ίσως νιώσεις πιο πολλά από αυτά που

περίμενες να διαβάσεις!