Page 64 - mag_118
P. 64
ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Σκορδαλιά,
μπακαλιάρος και
η ελευθερία του χυλού
μέρη τον χυλό αυτόν τον λένε ρίτεχνα σχήματα και μπιρμπιλό-
«κουρκούτι»), όπως τον έφτια- νια και μικρές τηγανιτούλες, σαν
χνε η μαμά μου και όπως τον κά- δορυφόρους του μπακαλιάρου.
νουμε κι εμείς στο σπίτι μας. Αν Με τον χυλό που περίσσευε, η
βαρεθούμε να τηγανίζουμε με τις μαμά έφτιαχνε τηγανίτες για να
ώρες, τρώμε κάτι άλλο. τις φάμε με μέλι, σαν γλυκό, μετά
το κυρίως φαγητό. Και οι τηγα-
Ίσως αυτό το έθιμο, κυρίως της
σκορδαλιάς, έχει να κάνει με το νίτες εκείνες μού προκαλούσαν
«προσφάι» των αγωνιστών του ιδιαίτερο θαυμασμό και απορία
1821, που είχαν πάντα μαζί τους καθώς νόμιζα ότι ο χυλός διαθέ-
ένα μικρό γουδάκι. Με λίγες σκε- τει δική του αίσθηση ελευθερίας
λίδες σκόρδου και με λίγο λάδι και όπως πέφτει στο τηγάνι με το
καυτό λάδι αυτονομείται, απλώ-
64 φτιάχνανε μια φτωχική σκορδα- νεται και δημιουργεί πολυποίκιλα
λιά που την τρώγανε με ψωμί, αν σχέδια που θυμίζουν ελεύθερες
είχανε, για να στυλωθούνε. Αυτά και ασυνόρευτες χώρες, νησιά
τα ξέρω από παλιούς συγγενείς περισσότερο, σ’ έναν φανταστικό
μου, κάτι θειάδες, παππούδες, χάρτη. Μερικές τηγανίτες κολ-
γιαγιάδες...
λούσαν με τις διπλανές τους και
Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε να τότε έλεγα μέσα μου ότι αυτές οι
βλέπω τη μαμά μας να μαγειρεύ- νεοδημιουργημένες τηγανιτοχώ-
ει. ρες συνόρευαν με τις γειτονικές
Μου άρεσε να την βλέπω να τηγα- τους τηγανίτες επειδή έτσι το ήθε-
νίζει τον μπακαλιάρο. Βουτούσε λαν ή επειδή ένιωθαν καλά με τις
τα κομμάτια στον χυλό και μετά τα διπλανές τους. Το «ομόθρησκον»,
έβαζε στο τηγάνι με το καυτό λάδι. το «ομόαιμον» και το «ομόγλωσ-
Τα κομμάτια του μπακαλιάρου σον» ήταν, ακόμα, άγνωστες σε
τσιτσίριζαν και ο χυλός αποκτού- εμένα λέξεις.
σε μια αξιοζήλευτη αυτονομία και Μεγάλος πια, ξανασκέφτομαι τα
απλωνόταν δημιουργώντας πε- περί επίγνωσης της «ελευθερίας»
