Page 105 - mag_109n

της Ρούλας Μονογυιού

πήσουν... και να συνεχίσουν να ζουν... Παρά-

πονο, γρίνια και μιζέρια είναι άγνωστες λέξεις

γι αυτούς. Εκστασιάζονται με το πέταγμα μιας

πολύχρωμης πεταλούδας και την ακολουθούν. Γι

αυτούς δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Υποκλίνο-

νται σε κάθε λουλούδι, ειδικά σε κείνο που προ-

σπαθεί να επιβιώσει μέσα στο τσιμέντο του πε-

ζοδρομίου. Δε σταματούν να παίζουν. Χαίρονται 105

με τη βροχή, κοιτούν τον ουρανό και βλέπουν

συννεφένια άλογα να τρέχουν. Αγαπούν τον ήλιο,

τη θάλασσα... Μαζεύουν βότσαλα και τα παρα-

τηρούν να αλλάζουν χρώματα στο φως και στο

νερό. Ενθουσιάζονται με το παραμικρό και θυμί-

ζουν μικρά παιδιά που παίρνουν το δώρο που γύ-

ρευαν από καιρό. Ενθουσιασμός γι' αυτούς ση-

μαίνει ζωή χωρίς φόβο! Ζωή χωρίς άρνηση...

Ζωή με έρωτα και πάθος!