Page 65 - mag_105

της Δήμητρας Ξενάκη
Εκεί να βρίσκουν γαλήνη οι πόθοι
και οι αλήθειες όλων μας.
Από κει να ξεπηδήσουν οι νέες γέν-
νες, αυτές που θα ‘ναι γεμάτες ανοίγ-
ματα.
Ένα πουλί πλησίασε το χέρι μου. Το
άφησα να προχωράει πάνω μου. Τα
μικρά του πόδια άφηναν λασπωμέ-
να ίχνη, που εισχωρούσαν στο κορμί
μου. Σημάδια ένωσης αληθινής…»
Κι όλη αυτή την αληθινή ταύτιση με
τη φύση οι άρχοντες, βάλθηκα να την
καταστρέψουν. Αυτοί που δεν τολ-
μάνε να αντικρύσουν τον εαυτό τους
γυμνό στον καθρέφτη, απόκτησαν
εξουσία. Δρουν σαν θεοί, μας βλέ-
πουν σαν μια μάζα, που μπορούν να
την κατευθύνουν όπου θέλουν.
Προχθές άλλαξαν τους νόμους.
Πρέπει –λέει– να αλλάξουμε τρόπο
ζωής. Για ποιο σεβασμό κι αγάπη μι-
λάς;
- Θέλω να ακούω όσα μουρμουρίζει
ο εαυτός μου. Θέλω να έχω δικαί-
ωμα επιλογής... Νοιώθω κυνηγη-
μένη κι ανήμπορη…
Από πού να κρατηθώ;
Γέλασε.
- Να γίνεις εύκαμπτη, νερένια, είπε.
Να γίνεις φωτιά, συνέχισε. Οι φλό-
γες δεν χρειάζονται στήριγμα και
ξέρουν την αλήθεια ή να γίνεις
σύννεφο. Τα σύννεφα πετάνε μόνα
τους, κι αν θέλουν στηρίζονται στα
βουνά. Ζουν όπως τους αρέσει
κι αλλάζουν σχήμα συνέχεια. Κι
όταν κουράζονται, γίνονται βροχή.
Μπαίνουν όπου θέλουν.
Ξαφνιάστηκα, μα ακολούθησα τα
λόγια του. Άρχισα να αλλάζω τις
εσωτερικές μου μορφές και να βλέ-
πω τον κόσμο διαφορετικά. Οι αξίες
μου δεν άλλαξαν , όμως , άλλαζε η
προσέγγισή μου σε όλα.
Έγινα πόσιμη καθαρή βροχή που
είχε για στήριγμα την ομορφιά των 65
μικρών σπόρων και τα βρεγμένα
χορτάρια της γης.
Έγινα σύννεφο που τύλιγε αγάπες
και στήριγμά μου ήταν τα χρώματα
του ορίζοντα.
Δεν είχα ανάγκη κανένα ξένο στή-
ριγμα.
Όταν ξαναβρήκα τον τρελό με κοίτα-
ζε και γελούσε.
«Βλέπεις;», φώναζε
« Όταν είσαι εύκαμπτη, ξέρεις να αλ-
λάζεις. Γίνεσαι αυτό που εσύ μόνο
θέλεις και η ζωή θα σου φανερώνει
πάντα φίλους και στηρίγματα.»
Χαμογέλασα... Αγκαλιαστήκαμε...