Page 44 - mag_02

ΣΤΗΝ ΠΟλΗ ΜΟΥ
Περπατώντας

μόνη της Μαρίας Θεοδώρου

Έγραψε κάποτε ο T.S. Eliot πως “ο Απρίλης είναι ο πιο σκληρός «απλά σαν ένα πολύ μεγάλο
μήνας”. Και πάντα συμφωνούσα. Μερικές φορές όμως, (όπως παγκράτι» οπότε να, ταίριαξε
τώρα) απλά όλα είναι αλλιώς. Στο μυαλό. Και κάπως έτσι ξορκί- και αυτό…!
ζονται οι κακοί μήνες. έίδα σπίτι μια ταινία που μου
Αισιοδοξώ διαβάζοντας ένα διήγημα του H. Murakami, «Βλέπο- άρεσε πάρα πολύ, το Mr.
ντας το 100% τέλειο κορίτσι ένα πανέμορφο απριλιάτικο πρωινό» nobody με τον Jared Leto και
μέσα από τη συλλογή του «Ο Ελέφαντας Εξαφανίζεται». Συνα- την Diane Kruger (δύο εντε-
ντά ο αφηγητής το 100% τέλειο κορίτσι (του κάνει δηλαδή το λώς ποιητικές φυσιογνωμί-
«κλικ», όπως λένε) και το προσπερνά. Μετανιωμένος σκέφτεται ες). πρόκειται για κάτι μετα-
πώς θα μπορούσε να την είχε προσεγγίσει χωρίς να φανεί περί- ξύ inception και the Butterfly
εργο. Θα της έλεγε πως κάποτε δύο παιδιά κοιτάχτηκαν και κα- effect αλλά κατά τη γνώμη
τάλαβαν ακριβώς αυτό, το «100% τέλειο...», αλλά αποφάσισαν να μου καλύτερο, και μπερδεμέ-
αφήσουν στη μοίρα το πότε θα ειδωθούν ξανά. Πέρασαν πολλά νο όσο και τα δυο αυτά μαζί.
χρόνια -και μια ίωση πού φέρνει τη λήθη, σαν ίωση λωτός- ώσπου [και (spoiler) με ένα ανακου-
κάποτε τυχαία ή μοιραία πέρασαν ο ένας δίπλα από τον άλλο, φιστικό μήνυμα: στη ζωή δεν
44 κοιτάχτηκαν, «κλικ», και όπως ήταν φυσικό, προσπέρασαν. Αυτό υπάρχουν λάθος μονοπάτια.]

το ιστοριάκι θα της έλεγε, αλλά ήταν αργά. Πού θέλω να καταλή- προσπάθησα να κρατήσω
ξω; Με λυπεί λίγο αυτό το διήγημα αλλά περισσότερο μου φέρνει το κείμενο ανάλαφρο. μερι-
μια χαρά: ξέρω πως δεν είμαι σαν τον αφηγητή του. Ταυτόχρονα κές φορές είναι το μόνο που
σκέφτομαι ένα τραγούδι των Βρετανών Editors, από τα καλύτε- μπορεί να κάνει κανείς. αλλά
ρά μου συγκροτήματα, (αλλά όχι το καλύτερό μου, που είναι οι κατεβαίνοντας και χωρίς να
Blue October και θα ήθελα κάποια στιγμή να σας πω για αυτούς, αναφερθώ σε συγκεκριμένα
σίγουρα νωρίτερα από τον Οκτώβριο) το οποίο λέγεται “Weight γεγονότα, μεταφράζω πρόχει-
of the World” και πόσο με συγκινεί αυτός ο στίχος: «κάθε μικρό ρα ένα απόσπασμα από τον
κομμάτι της ζωής σου θα γίνει ένα, κάθε μικρό κομμάτι της ζωής πολυαγαπημένο μου ιρλανδό
σου θα σημαίνει κάτι για κάποιον». s. Beckett:
Γυρίζοντας μέσα στη βδομάδα ένα απόγευμα σπίτι με το μετρό, «σε ολόκληρη την ανθρωπό-
στεκόμουν στην πόρτα και ημι-αφηρημένα κοιτούσα τον κόσμο τητα απευθύνονταν, εκείνες
στα καθίσματα, όπου πρόσεξα ένα παιδί γύρω στα είκοσι, να οι κραυγές για βοήθεια που
ακούει μουσική στα ακουστικά του και να έχει παραδοθεί πλήρως ακόμη κουδουνίζουν στ’αυτιά
στο κομμάτι, να τραγουδάει -sotto voce, αλλά και πάλι-και να τι- μας! αλλά σ’αυτό το σημείο,
νάζει τα heavy metal μαλλιά του. Και όταν άνοιγε τα μάτια, είμαι αυτή τη στιγμή του χρόνου,
σίγουρη πως έβλεπε τους Judas Priest στο Rockwave του 2004 όλη η ανθρωπότητα είμαστε
(τέλεια μέρα) και όχι την κυρία απέναντί του. Εκείνη τη στιγμή εμείς, είτε μας αρέσει είτε
σκέφτηκα «απλά θέλω να ακούσω ό,τι ακούει!».Ήταν τόσο αθώο όχι.»
όλο αυτό, μου θύμισε μια εποχή εντελώς διαφορετική, μια εποχή
που μπορεί και να μην έζησα ποτέ αλλά ίσως την έχω σαν εικόνα
μέσα μου (συλλογικό ασυνείδητο;). Έφτιαξα ένα απλό βιντεάκι 1 Eliot, T.S.. “The Waste Land”
για το τραγούδι του μήνα (των δικών μου charts, που υπάρχουν The Norton Anthology
μέσα στο μυαλό μου). Βρήκα μια φωτογραφία με την ομίχλη να of English Literature, 2000
Murakami, Haruki.
2
κατεβαίνει στη Νέα Υόρκη, νομίζω ταιριάζει με το τραγούδι. Που “The Elephant Vanishes”
μάλλον μιλάει για αυτό το πολύ συγκεκριμένο αθηναϊκό «Γκρίζο 3 Beckett, Samuel.
της Πόλης» και όχι της Νέας Υόρκης, αλλά, κάποτε, ένας γνω- “Waiting for Godot”
στός μου, είχε πει πως όταν πήγε στη Νέα Υόρκη, του φάνηκε Faber and Faber, 2000