Page 24 - mag_10
P. 24
Τι σου ‘κανα
και πίνεις
Πόλυ Πάνου
(Λευτέρης Παπαδόπουλος-Μίμης Πλέσσας)
«Πες μου για δε μ’ αφήνεις/ με δυο φιλιά να πάρω
απ’ τα θολά σου μάτια/ τη μαύρη συννεφιά».
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν πραγματικοί ιππότες
και πραγματικές πριγκίπισσες!
Κι ο έρωτας, εκφραζόταν πολύ ευγενικά…
με πράξεις αγάπης πραγματικής.
Κι όταν ερχόταν και η δύσκολη στιγμή,
το νοιάξιμο ήταν δεδομένο… φυσικό επακόλουθο
της ανάγκης της ψυχής να «στηρίξει» την άλλη ψυχή,
την αγαπημένη, έστω κι αν η ίδια είχε την ευθύνη
για την πληγή της. Γι’ αυτό και σήμερα,
αυτού του είδους τα τραγούδια,
μ’ αυτήν την ποιότητα του συναισθήματος,
ξαναγίνονται «σουξέ»!
Γιατί, το άπιαστο, το ιδεατό, είναι για μας Αφρός
το… δικό μας παραμύθι!
Πάνος Κατσιμίχας
24 24 (Λίνα Νικολακοπούλου-Γιάννης Σπάθας
Τραγούδι τέλους της… επίσημης πρώτης μας,
ένα αγαπημένο μου από το δίσκο «Οπωσδήποτε Παράθυρο»,
Μικρασιάτικο με εορταστικό χρώμα και πολλή αγάπη στους στίχους του,
Ελευθερία Αρβανιτάκη & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας από τα αδικημένα του ραδιοφώνου:
(Λίνα Δημοπούλου-Λαυρέντης Μαχαιρίτσας) «…καρδιά μου σ’ έχω έννοια
«Ζεϊμπέκικο απτάλικο / για το κακό και τ΄ άδικο κι απόψε θ’ ανεβώ/στο έλκηθρο που έλκουν
για το κακό και τ΄ άδικο / χορεύει η ψυχή μου οι τάρανδοι στην κάρτα/ακόμα μια φορά…
σ΄ ένα ντουνιά κατάδικο / της εθνικής σκυλάδικο Βάλε μου τις μαύρες μου τις μπότες
της εθνικής σκυλάδικο / και κλαίω απ΄ τη ντροπή μου». και την κουβέρτα με τα κόκκινα καρό
Έτος κυκλοφορίας, 1993.
Ο προφητικός και ευθύβολος λόγος της Λίνας Δημοπούλου, την πιο τρελή λαχτάρα σου απ’ τις πρώτες
κάνει το τραγούδι αυτό, μικρή επιτομή, της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Άγιος Βασίλης κι αν δεν είμαι θα στη βρω».
Το σιγοψιθυρίζεις και κουνάς με νόημα το κεφάλι…
«τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω» απ’ όσα έκανα!
Και να έφερνε και τη λύτρωση το κλάμα απ’ την ντροπή μου…
να έφερνε την κάθαρση…
να έφερνε τουλάχιστον καινούργια λάθη, κάποια πρόοδος θα ήταν κι αυτό!
Δυστυχώς, όμως, εδώ μιλάμε για εθνικό εθισμό
στο «βόλεμα» και τη «λαμογιά» εις τους αιώνας των αιώνων μας…
