Page 34 - mag_012

Εξέλιξη;

Ο δρόμος που απλώνεται καθημερινά μπροστά μου, σ’ ένα
σημείο γίνεται μια ατέλειωτη ευθεία. Το αυτοκίνητο καταπίνει

λαίμαργα τις άσπρες λωρίδες της ασφάλτου. Δεξιά κι αριστερά μου

ένας σχηματισμός από σύννεφα αγγίζουν αμφίπλευρα τη γη και
δημιουργούν την αίσθηση ότι η εθνική ανεβαίνει απευθείας στον

ουρανό. Στα ηλεκτροφόρα καλώδια βλέπω πολλές φορές γεράκια

να ξαποσταίνουν πριν υψωθούν είτε για αγέρωχο πέταγμα είτε για
στιλπνή βουτιά. Μια σειρά κυπαρίσσια που σημαδεύουν τον ουρα-

νό, σαν βέλη έρωτα, αποσπάει την προσοχή μου από την οδήγηση.
Δεν είναι ευθυγραμμισμένα, άλλο είναι πιο κοντό, άλλο πιο ψηλό

κι όμως έχουν μια μαγική συμμετρία και τρυπάνε με τις κορφές
34 τους τον ορίζοντα των σκέψεών μου. Αρχίζω δειλά να με κατανοώ

και τρομάζω. Όσο αναλύω και εμβαθύνω τόσο κουράζομαι κι απο-

συντονίζομαι. Ίσως, λέω στον εαυτό μου, ίσως, μπορώ να κάνω
τώρα την αρχή, να εξελιχτώ. Τώρα που έχω επίγνωση και όχι

άγνοια, ας προσπαθήσω να κουβαλήσω νερό με το κοσκινάκι

της ψυχής μου και τρεις σταγόνες να κρατήσει, κέρδος είναι.
Βλέπω την αγωνία και την ανοησία μου, την απληστία και την πε-

ρηφάνια μου, τον εγωισμό και την εμμονή μου. Κάθε φορά που

τα παραμερίζω, το δωράκι μου είναι εκεί και με περιμένει. Ένας
φίλος από τα παλιά έζησε δύσκολες στιγμές και δεν μπόρεσα να

είμαι δίπλα του όπως θα ήθελα. Λόγω συνθηκών, λόγω ευθυνών,

λόγω κάποιων δικαιολογιών; Δεν ξέρω, πάντως όχι λόγω αδιαφο-
ρίας. Θύμωσε και μου παραπονέθηκε σε έντονο ύφος. Έβγαλε κι

αυτός τη ζυγαριά, «πόσα έχω κάνει για σένα, τι έχεις κάνει εσύ
για μένα;» και τέτοια. Αρχικά ετοιμάστηκα για επιθετική άμυνα. Σε

κάθε επιχείρημα υπάρχει πάντα και το αντίθετό του. Λίγο παραπά-

νω ταύτιση με την περηφάνια «εγώ, (που είμαι τόσο τέλεια), δεν
έχω τρέξει τότε και τότε; Τώρα που απλά έτυχε αυτό κι αυτό και δεν