Page 4 - mag_014

ΕDITORIAL
Edito_real

Αυτή την περίοδο που διαρκεί περίπου τρία χρόνια γράφεται, αλλά και γράφουμε
ιστορία. Την ιστορία της απότομης πτώσης του ασανσέρ, από τον πιο ψηλό όροφο

πιο χαμηλά και από το ισόγειο. Και μάλιστα, έχει κολλήσει η καμπίνα, από την πα-
ραμόρφωση των χτυπημάτων που δέχτηκε. Και εμείς, ανήμποροι, φοβισμένοι, όσοι
επιβιώσαμε μέχρι τώρα, περιμένουμε την πυροσβεστική να έρθει να μας σηκώσει
μέχρι το ισόγειο για να βγούμε να μετρήσουμε τις πληγές μας και ν’αρχίσουμε ν’α-

νεβαίνουμε. Aπό τις σκάλες πλέον, γιατί δεν υπάρχει το ασανσέρ που φτιάξαμε...
Όλοι εμείς, που ζήσαμε, μεγαλώσαμε και μεγεθύναμε τα υλικά αγαθά των ατο-
μικών μας περιουσιών με το παραμύθι της πλασματικής ευημερίας. Όλοι εμείς,
που φουσκώσαμε με τις εκπνοές της επίδειξης το μπαλόνι του “ξέρεις ποιός είμαι

εγώ,γιατί να δουλέψω περισσότερο, να κλέψουμε ότι μπορούμε με το πρόσχημα ότι
όλοι κλέβουν, να έχουμε μέσον, να ψηφίζουμε για να βολευτούμε,να θεοποιούμε τα
λαμόγια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, να δεχόμαστε αλλά και να κάνουμε μικρές
ή μεγάλες δήθεν μαγκιές”.

Όλοι εμείς, που κοιμήσαμε το μυαλό μας στον καναπέ και στην επανάσταση των ευ-
φυολογημάτων του Face book... Όλοι εμείς, που παιδεία θεωρούμε, μόνο ό,τι μας
δίδαξαν στα θρανία. Όλοι εμείς φταίμε και δεν ξέρω αν φάγαμε τα λεφτά παρέα,
4 αλλά σίγουρα φάγαμε με την απραξία μας, τόσο το παρόν όσο και το μέλλον το δικό

μας, των παιδιών μας και της χώρας.
Και τώρα, που όχι μόνο ισοπεδώθηκαν, αλλά καταπατήθηκαν όλες οι αξίες και
πρώτα ο αυτοσεβασμός, κάποιοι προβληματίζονται, όχι για το τί συνέβη, αλλά για
το αν θα ξαναζήσουμε την εποχή που φουσκώναμε ...μπαλόνια.

Τώρα, που οι περισσότεροι έχουμε γίνει, χωρίς τη θέλησή μας, κακοπληρωτές των
υπόχρεώσεων μας, έχουμε μείνει χωρίς ασφάλιση και πόσα άλλα, αναρωτιόμαστε
αμήχανα που πάμε; Και όπως όλοι γνωρίζουμε, τις αποτυχίες εμείς τις πληρώνουμε.
Εμείς, “ο απλός φτωχός λαός”, που συνηθίζουν να λένε οι πολιτικοί, δεν έχουμε

ούτε παραγραφή ούτε ασυλία. Εμείς, έχουμε υποχρέωση να διορθώσουμε και
τα δικά τους λάθη, πληρώνοντας και ταυτόχρονα αφαιρώντας, σημαντικά από τα
θέλω της ζωής μας. Κάποια στιγμή είναι απαραίτητο να πούμε ως εδώ.
Αυτή η στιγμή πιστεύω ότι είναι τώρα. Τώρα, χωρίς δισταγμό, χωρίς χρονοτρι-

βή ν’ανοίξουμε τα “κουτιά” της μνήμης και να προτάξουμε τις αξίες που προσπάθη-
σαν (και κάποιες, δυστυχώς κατάφεραν να μας κάνουν) να τις ρίξουμε στον Καιάδα.
Τις αξίες, που σίγουρα υπάρχουν ακόμη μέσα μας και παλεύουν για να υπο-
τάξουν το εύκολο, το γρήγορο, το φθηνό. Λυπάμαι ειλικρινά, που οι πολιτικοί

μας (και όχι η έννοια πολιτική), κατάφεραν να κάνουν τους πολίτες αδιάφορους.
Λυπάμαι ειλικρινά, που η μοναξιά ζεσταίνει τις σκέψεις μας. (Άλλο μοναξιά και άλλο
μοναχικός). Λυπάμαι όμως πάνω απ’όλα, που ειδήσεις, για αυτοκτονίες,
παιδιά που δεν έχουν να φάνε πρωινό, για συνανθρώπους μας που τρώνε