Page 7 - mag_19

Edito_real

Δεν έχω ήχο...

Francis Picabia, 1912, The Procession, Seville, oil on canvas
7
Τώρα να σταματήσουμε να θυσιάζουμε...
Την ποιότητα, στο όνομα της καλοπέρασης.

Τις αξίες, για το προσωπικό μας όφελος.
Την αξιοπρέπεια, για να γινόμαστε αρεστοί.

Τις φιλίες, για την προσκόλληση σε κέντρα επιρροής.
Το χαμόγελό μας, σε αυτούς που δεν το αξίζουν.

Το χρόνο μας, σε λαμόγια και σε κάθε είδους σφετεριστές.
Τις πράξεις, για τις αερολογίες.

Τα θέλω μας, στον όποιο φόβο μας καλλιεργούν.
Δε θυσιάζουμε τίποτα και για κανέναν.

Τώρα, να γυρίσουμε σελίδα, ν’αλλάξουμε οπτική, αρκετά με τους οσφυοκάμπτες.
Η ζωή είναι όμορφη μόνο όταν έχεις το κεφάλι ψηλά.

Προβλήματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Κάθε πρόβλημα, ζητά σαν κολα-
σμένο τη λύτρωση, που είναι η λύση του. Η λύση είμαστε εμείς. Την έχουμε εμείς.

Ελάτε λοιπόν ας τολμήσουμε να ξαναποκτήσουμε ήχο και
«Να πούμε λόγια άγρια, παράξενα κι ατόφια, να τα κάνουμε σάβανα και χώ-

ματα στη μούρη του Μινώταυρου.
Η φωνή μας, να λιώσει το μεγάλο του σώμα με λόγια που θα βγαίνουν από

το δικό μας στόμα».*

* Η τελευταία παράγραφος είναι παράφραση των στίχων του Σαββόπουλου από τη Μαύρη Θάλασ-
σα: Να πούμε λόγια άγρια, παράξενα κι ατόφια σάβανα και χώματα στη μούρη της τη τζούφια η
φωνή της η σκληρή, λιώνει σα μεγάλο σώμα μέσα στο δικό μου στόμα...