Page 68 - mag_80
P. 68
μιΚΡεσ ιστοΡιεσ
Κρυφτό
λο χρωστάει τη λάμψη του στο μεγάλο αποφεύγω τυχόν σχολιασμούς. Να εξα-
ποσοστό πίκρας που διαθέτει. Γι αυτό σκώ το επάγγελμά μου χωρίς να ενοχλώ
έπαψα να θεωρώ κομπλιμέντο τη φρά- κανέναν. Να ακούω πολύ και να μιλάω
ση «έχεις πολύ ωραίο χαμόγελο». Δεν λίγο για να μην ενοχλήσω ή ενοχληθώ,
το ‘χω μαρτυρήσει όμως αυτό ακόμα σε να μη στενοχωρήσω ή στενοχωρηθώ.
κανέναν, λέω απλά ένα ευχαριστώ και Ηρεμία ήθελα σου το ορκίζομαι. Αυτό
συνεχίζω. ήθελα δε φταίω που μου κληρώθηκε το
Συνεχίζω να χαμογελάω ακόμα και άγχος του κυνηγημένου. Γαμώτο, γιατί
τώρα που περιμένω να μου χτυπήσουν πάντα αναγκάζεται να τρέχει αυτός που
την πόρτα για να με πάρουν. σιχαίνεται την ταχύτητα; Βέβαια σταμά-
Αυτό για κάποιο λόγο με κάνει εντελώς τησα σχεδόν αμέσως, όχι για να μη με
ανεξήγητα να θέλω να γελάσω δυνατά. πιάσουν όχι... όχι, απλώς την ελευθερία
Πόσο μάλλον αν δεν τους ανοίγω και την αισθάνεσαι καλύτερα όταν περπα-
αναγκαστούν να τη σπάσουν, να μπουν τάς. Πόσο μάλλον τώρα, που έχω στα-
με ορμή και να με σπρώξουν για να ματήσει και τους περιμένω καθιστός.
68 πέσω στο πάτωμα. Χα! Μου φαίνεται Μα ναι, τη νιώθω να κάθεται δίπλα μου,
αστείο. Να δεις που θα γελάω ακόμα είμαι σίγουρος, αφού οι σφυγμοί μου
και τότε. Ελπίζω όχι υπερβολικά για να είναι εβδομήντα και κάτι. Περίεργο... τις
μην τους παρεμποδίσει η ατσούμπαλη τελευταίες ώρες της ελευθερίας μου η
συμπεριφορά που προκαλεί το νευρικό αίσθηση της σκλαβιάς θα έπρεπε να εί-
γέλιο. ναι στο ζενίθ. Ούτε αυτό λειτουργεί φυ-
Στην περίπτωση αυτή είναι πιθανόν να σιολογικά και απορώ.
με χτυπήσουν για να συμμορφωθώ, Μετά εξάλλου δε θα με νοιάζει τίποτα,
αλλά φοβάμαι μήπως ο πόνος παρατεί- τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους.
νει το γέλιο μου και αναγκαστούν ακό- Όχι ότι μπορώ να κάνω κάτι που θα τα
μα και να με δέσουν για να με κουμα- άλλαζε. Στο κάτω κάτω δεν έχω τη δύ-
ντάρουν και να με συνεφέρουν. ναμη να αντιδράσω αλλά ούτε και το δι-
Ποιος να το πίστευε πως εγώ θα σκε- καίωμα, μιας και πάντα ακολουθούσα
φτόμουν όλα αυτά. Ειλικρινά, ποτέ δεν ό,τι με ακολουθούσε. Έτσι, έμενα στο
περίμενα να μου συμβεί αυτό, αλλά στη ίδιο σημείο και γινόμουν σιγά -σιγά ό,τι
ζωή μπορεί να βρεθείς να παίξεις και αντιπαθούσα. Αυτή είναι η τιμωρία του
ρόλους που σε επιλέγουν οι ίδιοι. Τόσα τεμπέλη και κακού ανθρώπου. Να και
χρόνια προσπαθούσα να είμαι ένας συ τώρα που στέκεσαι απέναντι μου
απλός καθημερινός άνθρωπος. Αθόρυ- με κοιτάς με απέχθεια μα καθόλου δε
βος. Το ήθελα αυτό. Να προχωράω με με πειράζει, ήταν αναμενόμενο κάποια
το κεφάλι σκυφτό αν ήταν δυνατόν. Να στιγμή να απογοητεύσω το αγαπημένο
