Page 61 - mag_80

της Δήμητρας Γιαννοπούλου

Κάποια μέρα, θα ξεχυθούμε στους δρόμους και θα ρουφήξουμε όλο

τον ήλιο που τόσο βίαια στερηθήκαμε.

Κάποια μέρα, η άνοιξη που φώλιασε μέσα μας, θα βγάλει φτερά και

θα πετάξει και θα γεμίσει με άνθη απ' άκρη σ'άκρη την ασχήμια αυ-

τού του τόπου.

Κάποια μέρα, τα χαμόγελα δε θα κρύβονται πια πίσω από χειρουργι-

κές μάσκες και μαντήλια, μα θα είναι εκεί λαμπερά όσο ποτέ, για να

ξορκίζουν του φόβου το σκοτάδι.

Κάποια μέρα, απ' τα χέρια θα λείπουν τα γάντια, κι έτσι γυμνά κι ατρό-

μητα, θα μάθουν την αφή απ'την αρχή. Θα μάθουν να χαϊδεύουν κι

άλλα χέρια, κι άλλα μαλλιά· θα απλώνονται για να μοιράσουν, να βο-
61
ηθήσουν, να πιάσουν το άδικο απ'το λαιμό και να το πνίξουν.

Κάποια μέρα, τα στόματα θα φιληθούν μέχρι να ματώσουν· θα φιλη-

θούν για όλες τις μέρες και όλες τις νύχτες που υπήρξαν φιμωμένα

και στεγνά.

Κάποια μέρα, τα κορμιά θα ριγήσουν σε ιδρωμένα σεντόνια με τέτοιο

πάθος και τέτοια μανία, που θα πιστέψεις πως είναι ικανά να ξεπα-

στρέψουν μια για πάντα τη μοναξιά τους.

Κάποια μέρα, θα αγαπηθούμε όπως μας αξίζει... και μέχρι τότε ίσα

που προλαβαίνουμε να μάθουμε πώς είναι να αγαπάμε.

Είμαι η Δήμητρα Γιαννοπούλου κι είμαι λάτρης του καφέ, της νικοτίνης και των λέξεων. Με τις
τελευταίες, η σχέση μας μετράει δύο δεκαετίες· και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι
σχέση εξάρτησης. Αφελώς ρομαντική, γράφω στο χέρι και με μολύβι. Ο ηλεκτρονικός υπολογι-
στής πιάνει σκόνη και χώρο στο γραφείο. Εθισμένη στη μυρωδιά του χαρτιού· χαϊδεύω βιβλία και
υπογραμμίζω ό,τι με "αναγκάσει" να το διαβάσω δεύτερη φορά. Αγαπημένο μου και δανεισμένο

απ' τον Νερούδα motto: " Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν
αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου, δε με ενδιαφέρει".