Page 19 - mag_27
P. 19
της Christine
19
κείμενά μου και προσπαθώ τόσο καλύτερο το παιχνίδι. Πείτε μου δηλαδή, είναι δυ-
κάθε φορά να γίνομαι κα- νατόν να παίξεις «μακριά γαϊδούρα» με τρία άτομα; Τι γέ-
λύτερη, καθώς βλέπω ότι η λιο θα βγει; Οι επιλογές της προηγούμενής μας γενιάς, τις
δική τους πένα εξελίσσεται οποίες ένθερμα υποστηρίξαμε, παίρνοντας από εκείνη τη
μέσα στα δύο χρόνια που σκυτάλη, οδήγησαν στο να αλλάξουν, ύπουλα και υποχθό-
συν – γράφουμε (συγγρά- νια, όλα. Ήθελαν οι γονείς μας να μπορούμε να παίζουμε
φουμε). με αστραφτερές «μπάρμπι» και καλογυαλισμένα «αυτοκι-
Πως ξεμάθαμε έτσι το νητάκια», τηλεκατευθυνόμενα ει δυνατόν, τα οποία ίσως
μαζί; Όταν ήμασταν παιδιά κάποτε να ζήλεψαν. Θελήσαμε κι εμείς με τη σειρά μας να
και υπήρχε ακόμη η γειτο- έχουν το PS3 και το τελευταίας γενιάς κινητό τα παιδιά
νιά – στους συνομηλίκους μας. Τώρα πια μπορούν να παίζουν μόνα τους, άντε, δύο το
και τους πέντε πάνω δέκα πολύ. Χάθηκε η γειτονιά και την αλάνα αντικατέστησαν οι
κάτω αναφέρομαι – τα παι- παιδότοποι. Εκεί όμως, το παιχνίδι γίνεται υπό επίβλεψη και
χνίδια είχαν νόημα, μόνο οριοθέτηση, δεν αυτοοργανώνεται. Έτσι, σταδιακά χάσαμε
όταν ήταν ομαδικά. Από το τον τρόπο να μπορούμε να συνυπάρχουμε. Χωρίς το «φτου
«περνά - περνά η μέλισσα» ξελευθερία» χάσαμε την ικανότητα να λειτουργούμε όλοι
των νηπιακών χρόνων, για έναν και ένας για όλους. Χάσαμε την ιδιότητα να συνα-
μέχρι «τα μήλα», το «βασι- ποτελούμε το μικρό κομματάκι ενός μεγαλύτερου παζλ. Η
λιά, βασιλιά με τα δώδεκα κάθε ψηφίδα από μόνη της, όσο πολύτιμη και απαραίτητη
σπαθιά, τι ώρα είναι;», το είναι στο μωσαϊκό, άλλο τόσο αδέσποτη κι ανώφελη στέκει
κρυφτό, το κυνηγητό, «τα μοναχή της. Η μαγεία γεννιέται στη μεγάλη και πολύ-
αγάλματα» και τόσα άλλα, χρωμη εικόνα του «μαζί»...
όσο μεγαλύτερη η παρέα Christine
