Page 31 - mag_031
P. 31
του Γιώργου Λίλλη
https://www.facebook.com/lillisgeorgios
ση που ξεκίνησε από την με είτε όχι αποτελούμαι φωνία ενώ είναι θετική
αποτυχία των ινδαλμάτων μέρος της. Η μεγαλύτερη όταν διοχετεύεται σε ένα
μας να σταθούν στο ύψος επανάσταση του σήμερα κοινό σκοπό, έχει μετα-
των περιστάσεων. Πο- θα ήταν να πάψουμε να τραπεί σε μονολόγους
λιτικά συστήματα κατέρ- ομφαλοσκοπούμε και να που κραυγάζουν, αλλά
ρευσαν, ιδέες χάσανε την χαϊδεύουμε με καλοσύνη δεν αμύνονται σε όλα
αίγλη τους, θεωρίες έμει- τον δικό μας κόσμο και αυτά που μας οδηγούν
ναν για πάντα θεωρίες, περίγυρο, αλλά να μας στην αδράνεια. Εύχομαι
η κοινωνία βυθίστηκε σε δούμε ως κομμάτι ενός κάποια στιγμή ν΄ αλλά-
έναν καπιταλιστικό κυνι- μεγάλου οικοδομήμα- ξει το σκηνικό. Να κατα-
σμό που μας απομάκρυνε τος που έχουμε ανάγκη νοήσουμε ότι μόνο μαζί
στο απόλυτα ιδιωτικό χω- ο ένας τον άλλο για να έχουμε την δύναμη να
ρίς να έχουμε πια την επι- μπορούμε να υπάρχουμε. φτιάξουμε μια υγιής κοι-
θυμία να συμμετάσχουμε Η μοναξιά που βιώνουμε νωνία που να εμπεριέχει
δραστικά σε ένα όραμα, στην εποχή μας είναι και την διάθεση να ξεφύγου-
σε μια συλλογική σκέψη. μια μέθοδος αποχής. Μια με από την πεπατημένη,
Η σημερινή κοινωνία εί- δειλή από την μεριά μας να γίνουμε πιο μαχητικοί
ναι άρρωστη από έναν αντίδραση σε αυτό που σε ότι δικαιούμαστε, (μια
αρνητισμό που πηγάζει μας φοβίζει να αντιμε- ζωή με όραμα, με ελπίδα 31
από την αποτυχία μας να τωπίσουμε. Αυτό όμως για το μέλλον, σε συνθή-
παραμείνουμε άνθρωποι. οδηγεί στον διαμελισμό κες όπου ο άνθρωπος δεν
Εννοώ να καταφέρου- της κοινωνίας. Η πολυ- θα υποβιβάζεται, ούτε θα
με να ξεφύγουμε από τα φωνία είναι σημαντική νιώθει σκλάβος), την δι-
ζωώδη μας χαρακτηρι- και απαραίτητη, αλλά ένα άθεση τέλος να αισθαν-
στικά και να στραφούμε κοινό όραμα, θα μπορού- θούμε ότι δεν είμαστε
αντί στην δική μας εξα- σε να αλλάξει τις συνθή- μόνοι, παραδεχόμενοι,
σφαλισμένη και προστα- κες ζωής μας. Μόνοι δεν ότι μια εγωιστική τάση να
τευμένη ζωή σε ένα ποιο έχουμε το περιθώριο υπάρχουμε μόνο εμείς και
ανοιχτό δεδομένο, όπως για μια τέτοια δραστική κανείς άλλος το μόνο που
το να αντικατοπτρίσουμε επέμβαση. Η Ελλάδα του οδηγεί είναι στην πνευ-
την προσωπική μας ζωή 21ου αιώνα βασανίζεται ματική καταστροφή και
και τα θέλω μας έχοντας από μια ηθελημένη απο- τέλος στον εξευτελισμό
πάντα ως γνώμονα την στροφή σε κάθε τι που του ανθρώπινου είδους.
ευημερία του συνανθρώ- την θέτει να παραδεχτεί
που μας. Αυτό απαιτεί τα λάθη της
φυσικά από μέρους μας και να
να μην θεωρούμε την ζωή προχωρήσει
μας ως δεδομένη και να με δυναμισμό
στραφούμε προς την ίδια στο μέλλον. Προτιμά
την κοινωνία που ούτως την απάθεια παρά
ή άλλως, είτε το θέλου- την δράση. Και η πολυ-
