Page 52 - mag_015

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

η

Ο αγαπημένος μου παππούς, ο μοναδικός που γνώρισα, έφυγε από αυτή την ζήση πριν 9

χρόνια, πλήρης ημερών, στα ενενήντα πέντε του χρόνια και είχε διατηρήσει μια εξαιρε-
τική διανοητική κατάσταση ως το τέλος. Δεν ήταν ο κλασικός παππούς που έλεγε πολλές
ιστορίες για τα παλιά στα εγγόνια του… δε φούσκωνε τα γεγονότα… δεν έλεγε παραμύ-

θια… δε λιβάνιζε συνέχεια το πόσο ωραία ήταν οι παλιές εποχές, όπως συνήθως κάνουν
οι γέροι, ούτε αναπολούσε το πόσο καλά περνούσε στα νιάτα του, που όλα ήταν πιο αγνά
52 και ηθικά, όπως υπερηφανεύονται πάντα οι ηλικιωμένοι.

Αντίθετα ζήλευε τους ση- ται ποτέ ενίσχυση… συγκινεί ευαισθησία και ονειροπό-

μερινούς νέους λέγοντας από μόνη της…όσο απλή και ληση!
συχνά «Aχ! ΤΏΡΑ έπρεπε να λιτή και να’ ναι η διήγηση! Μου διηγήθηκε λοιπόν πως
ήμουν νέος», και μας διηγιό- Ο παππούς μου ήταν ένας κάποτε, χρόνια πριν, όταν
ταν για τα νεανικά του χρό- καθ’ όλα λογικός άνθρω- ήταν νέος, έπρεπε να αλέσει

νια, για την πείνα, τη φτώ- πος… έξυπνος και προσγει- το σιτάρι της οικογένειας
χεια της εποχής… για τον Β΄ ωμένος… καθόλου ονει- στο μύλο, που ήταν αρκετά
Παγκόσμιο πόλεμο που είχε ροπαρμένος, σοβαρός και μακριά από το χωριό. Ήταν
την ατυχία να πολεμήσει και θετικός… είχε σώας τας καλοκαίρι και η ζέστη, αφό-

να χάσει φίλους και συντρό- φρένας ως το τέλος της ρητη, έκανε το κάθε βήμα
φους που τους έκλαιγε ως τα ζωής του… μάλιστα μπορώ κάτω από τον ήλιο βασανι-
τελευταία του… τα ’λεγε όλα να πω πως όσο γερνούσε στικό… γι’ αυτό οι χωρικοί
με το όνομά τους… έβγαζε τόσο πιο σοβαρός και με- συνήθιζαν να ξεκινάνε πολύ

την πίκρα και τον πόνο του, τρημένος, σε αυτά που έλε- πριν ξημερώσει, το δρόμο
με μέτρο όμως, χωρίς να γε, γινόταν. Γι’ αυτό και δεν για τον μύλο, πριν ανεβεί
κλαίγεται και με μια δωρικό- έχω κανένα λόγο να αμφι- ο πύρινος δίσκος του ήλιου
τητα που καταλάβαινες πως σβητήσω την ιστορία που ψηλά! Η διαδρομή περνού-

όλα τα ’ζησε αληθινά και πά- μου αφηγήθηκε στα τελευ- σε ξυστά από το ποτάμι του
ντα έλεγε την αλήθεια… άλ- ταία του, ούτε να την απο- χωριού, ένα ορμητικό και
λωστε η αλήθεια δε χρειάζε- δώσω στη γεροντική του βαθύ ποτάμι που στα σπλά-