Page 83 - mag_37

από τη Δήμητρα Σταύρου

http://psyhismos.blogspot.gr/

Οδεύουμε προς το καλοκαίρι, τα παράθυρα ανοιχτά και 83

παρόλο που ζω σε μία ήσυχη περιοχή της Αττικής δεν

ακούγεται ούτε μία παιδική φωνή απ' έξω. Και δεν φταίει

ούτε η ώρα ούτε η μέρα. Συνήθως έτσι γίνεται... Εδώ και

χρόνια πια. Η μόνη στιγμή που ακούγονται φωνές παι-

διών έξω είναι η ώρα που ανοίγουν και κλείνουν τα σχο-

λεία....

Δεκαετίες πριν τέτοιες μέρες του Μαγιού οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από παιδιά
που παίζανε, τρέχανε και σκαρφαλώνανε. Παιδιά της γειτονιάς που βοηθούσαν
χωρίς να έχουν τέτοια πρόθεση και στην διαμόρφωση ενός κοινωνικού ιστού,
αφού μέσα από την μπάντα των παιδιών που έπαιζαν στην γειτονιά έρχονταν
και οι γονείς τους σε επαφή που ήταν γείτονες, ή ήδη γνωρίζονταν....
Τα όρια του σπιτιού και του δρόμου δεν ήταν τόσο σαφώς καθορισμένα τότε. Τα

παιδιά μπαινόβγαιναν στα σπίτια τόσο τα δικά τους όσο και των άλλων φίλων
τους για να πάρουν ή να αφήσουν κάτι, να πάρουν έναν φίλο τους, ή απλά να
πιουν μία πορτοκαλάδα που μία μαμά έφτιαχνε (συνήθως όχι μόνο για το δικό
της παιδί)....
Θυμάμαι κάθε καλοκαίρι ως παιδί είχα από ένα σπασμένο χέρι, πόδι, δάχτυλο
από τις περιπέτειες.