Page 42 - mag_38
P. 42
συΝΕΝΤΕυΞΗ στη Ρούλα Μονογυιού
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠοΜοΝΗ
Σιωπή σαν όρκος
μώ όμως αυτό, από το να λέω πράγματα από προσωπικές εμπειρίες, θα έπρεπε
που δεν μπορώ να κάνω, όπως κάνουν να μην ξανανοίξω ποτέ την πόρτα γιατί,
οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα. η αλήθεια είναι ότι την ανοίγω διάπλατα
κι έχω βρει πολλούς ξένους στο σαλόνι
Ρ. Μ.: Πόση αλήθεια έχει ο ορισμός του και την καρδιά μου και αυτό έχει τερά-
Μπρεσόν για τη φωτογραφία. «Υπάρχει στιο συναισθηματικό κόστος – το λιγό-
μια στιγμή όπου το μάτι, το μυαλό και η τερο. Ωστόσο, αν δεν ανοίξεις την πόρτα,
καρδιά βρίσκονται σε μια ευθεία και αυτή αποκλείεις το ενδεχόμενο της επόμενης
είναι η στιγμή που θα μας δώσει μια φωτο- αγκαλιάς, της αλήθειας, της ιστορίας
γραφία που θα μετρήσει για την υπόλοιπη που θα πάρει όλον τον πόνο και θα τον
ζωή μας». Πιστεύω, ότι αυτό ισχύει κάθε κομματιάσει και θα σε πείσει ότι ακόμα
φορά που εστιάζουμε συνειδητά σε κάτι. υπάρχουν Άνθρωποι με Α κεφαλαίο που
Άλλωστε, το μάτι φωτογραφίζει, η μηχανή ξέρουν τι θέλουν και που πηγαίνουν και
προσπαθεί να αιχμαλωτίσει το χρόνο. γιατί, και ο πόνος σου θα γίνει μια ακό-
Χ.Π.: Η συνείδησή μας κουβαλά όλες μα μνήμη σαν αυτές που λέγαμε προη-
μας τις μνήμες. Έρχονται φορές που γουμένως, αλλά δεν θα σε πονάει πια
αποζητούμε τη λοβοτομή για να γλυτώ- γιατί η καινούργια αγκαλιά θα τον έχει
42 σουμε από τις μνήμες μας, απλώς επειδή πετάξει στα σκουπίδια, ακριβώς όπως
έχουν χαραχτεί τόσο βαθιά στο ενσυνεί- σε πέταξαν και οι ξένοι που βρήκες να
δητο, που είναι αδύνατον να μην επα- κάθονται στο σαλόνι σου… Ελπίζω να
νέρχονται, συχνά χωρίς προφανή λόγο. γίνομαι σαφής.
Προσπαθούμε να αιχμαλωτίσουμε και
τελικά αιχμαλωτιζόμαστε, άλλοτε όμορ- Ρ. Μ.: Πριν να σου πω ποιος είναι ο ήρωας
φα, αλλά συχνά, πολύ άσχημα, εγκλω- που με άγγιξε, θέλω να σου πω και για μια
βιζόμαστε σε μνήμες και καταστάσεις, οι φράση σου που με έκανε να θέλω να την
οποίες έχουν παρέλθει, όμως εμείς για κλέψω. «Η απόλυτη ησυχία πληγώθηκε
κάποιον λόγο επανερχόμαστε. σαν να από το πιάνο». Προσπαθώντας να φαντα-
κοιτάζουμε φωτογραφίες. στώ έστω και μια νότα από το πιάνο που θα
ήταν τόσο κοφτερή (όχι ότι δεν έχει ένταση
Ρ. Μ.: Δεν έχω διαβάσει πιο ανάγλυφη πα- το πιάνο), είχα την αίσθηση ότι ήμουν και
ρομοίωση για τις ανθρώπινες σχέσεις από εγώ ανάμεσα στην ομάδα του χορού.
τη δική σου... «Οι ανθρώπινες σχέσεις εί- Χ.Π.: Προσπάθησα να περιγράψω με
ναι σαν αιμοστατικό. Εκεί που αιμορρα- ένταση όλες τις σκηνές, έτσι ώστε να
γείς, έρχεται το φιλί και η αγκαλιά να σε νιώσει ο αναγνώστης στο πετσί του τον
ισορροπήσουν. Μα συχνά συμβαίνει και το χώρο και τον χρόνο που διαδραματίζο-
αντίθετο. Άμα ανοίγεις την πόρτα διάπλα- νται τα γεγονότα. Αν θέλησες να είσαι
τα και λες «περάστε» φτάνει η μέρα που στη ομάδα του χορού, μάλλον κάτι έκα-
στο σαλόνι σου θα κάθεται ένας ξένος». να σωστά!
Χ.Π.: Δυστυχώς, έτσι είναι. Κρίνοντας Ρ. Μ.: Χριστίνα σε ευχαριστούμε!
