Page 30 - mag_38
P. 30

Μια φορά
                                       ΠΑΡΟυσΙΑσΗ
                                                                                 κι' έναν καιρό...

                                                                                 είναι το Αιγαίο

                                                                                       Πέλαγος!




               Ο Θεός να βάλει το χέρι             Όπου κι όπως μπορούμε.              21ος
               του! Τα λιγοστά παιδιά              Γυρίσαμε πολλά νησιά.

               που απέμειναν στον αυ-              Θέλαμε να τα δούμε, να              ΔιαπΛΟυς
               λόγυρο του σχολείου, μη             τα γνωρίσουμε ξανά. Απ'             αιγαιΟυ
               έχοντας τι άλλο να κά-              την αρχή. Με άλλο μάτι.             Ξημέρωμα Πέμπτη
               νουν  το ’ρίξαν στο παι-            Σε άλλη εποχή. Χωρίς το             7 Μαΐου 2015.

               χνίδι. Όχι για πολύ.                φανταχτερό φτιασίδωμα               Ο ήλιος άρχισε δειλά -
               Οι πρώτες σταγόνες έπε-             του καλοκαιριού. Θέλαμε             δειλά να σκάει μέσα
               σαν. Μια γυναίκα βγήκε              να ζήσουμε την ερημιά               από τη θάλασσα.
               στο παράθυρο. Φώναζε                τους, τη μοναξιά τους, τις          13 φουσκωτά και το

               δυο ονόματα. Σιγά-σιγά              ταλαιπώριες τους αλλά               νοσοκομειακό σκάφος
               οι πιτσιρικάδες σκόρπι-             και την επίμονη θέλησή              ο «μηνας». Ο θόρυβος
               σαν, η βροχή δυνάμωσε,              τους και τον αγώνα τους             των μηχανών τάραξε την
               τα τζαμιλίκια στα πορ-              να μείνουν εκεί, στον               ηρεμία της θάλασσας.

               τοπαράθυρα έκλεισαν.                τόπο τους να ζήσουν και             13 σκάφη και
               Μόνο το καφενείο της                να προκόψουν μαζί του.              ο «μηνας» ξεκίνησαν!
               πλατείας γέμισε με μιας.            Στο τελείωμα εκείνου                εθελοντές 104.
   30          Εκεί χωθήκαμε κι εμείς.             του ταξιδιού γεννήθηκε η            νησιά 11.


               Κάτσαμε ένα γύρο.                   «ΟΜΑΔΑ ΑΙΓΑΙΟΥ»!                    Κουφονήσια.
               Κάποιος φώναζε στον                 Η στεναχώρια, ο θυμός,              ςίκινος. θηρασιά.
               καφετζή: Κέρνα τα παιδιά!           η λύπη, η αγανάκτηση για            ανάφη.
               Ήπιαμε τσάι καυτό, με               την άνιση μεταχείριση               αστυπάλαια.

               μέλι ντόπιο, θυμαρίσιο.             που βιώνουν τα νησιά                πάτμος. αρκιοί.
               Κι ακούσαμε ιστορίες.               αυτά, με την ιδιαίτερη              Λειψοί. αγαθονήσι.
               Για τις δουλειές που                εθνική σημασία, παράλ-              φούρνοι. θύμαινα.
               λιγοστεύουν, τις καλάδες            ληλα με τα συναισθήματα             ναυτικά μίλια 460.

               που μένουν στα ψυγεία,              αλληλεγγύης που νιώθου-
               την έλλειψη των γιατρών,            με για τους ακρίτες, που
               το λιμάνι που δεν φτιά-             επιμένουν να κρατάνε
               χνεται εικοσιπέντε χρόνια           ζωντανούς αυτούς τους

               τώρα, τα καράβια που τις            άγιους βράχους, μας
               περισσότερες φορές δεν              παρακίνησαν να δεσμευ-
               έρχονται…                           τούμε να αφιερώσουμε
               Κοιταχτήκαμε στα μά-                τη δράση μας σε αυτά τα

               τια. Είχαμε πάρει την               ευλογημένα μέρη.
               απόφαση. Έπρεπε να
               ενεργοποιηθούμε, να
               προσπαθήσουμε, να

               βοηθήσουμε! Παντού!
   25   26   27   28   29   30   31   32   33   34   35