Page 24 - mag_39

ΦυσΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΑΡΗσ...

H καρακάξα

που παρίστανε

τον αετό!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία καρακάξα. Επειδή είχε μεγάλη ανά-
γκη να ξεχωρίσει από τις όμοιές της, έκανε παρέα με τετράποδα του

δάσους, κυρίως ασβούς (κοινώς κουνάβια), νυφίτσες και άλλα τρωκτι-
24 κά. Εκείνα, καθώς δεν συγκαταλέγονταν στη συνομοταξία των πτηνών,

τη θαύμαζαν πολύ για τη δυνατότητά της να πετάει. Είναι άλλωστε
γνωστό, πως κάτι αυτονόητο και δεδομένο, για μια ομάδα υποκειμέ-

νων, για μια διαφορετική ομάδα είναι το ζητούμενο ή ακόμα και άθλος
αξεπέραστος Έτσι, άλλο που δεν ήθελε, άρχισε να ξιπάζεται και να

μεγαλοπιάνεται. Κάποτε, όπως σουλατσάριζε στο δάσος, είδε ένα φτερό
αετού. Αφού το περιεργάστηκε για λίγο, το πήρε στο ράμφος της και το

κάρφωσε στην ουρά της. Μόλις την είδαν οι φίλοι της, ξεφώνισαν από
χαρά και της έλεγαν νυχθημερόν: «πως σου πάει, πως σου πάει». Κα-

μάρωσε και φούσκωσε ακόμα περισσότερο. Άρχισε να ψάχνει επισταμέ-
να για πεσμένα φτερά αετών και να στολίζεται με αυτά. Όσο περνούσε

ο καιρός και τα ψεύτικα φτερά κάλυπταν το αληθινό παρουσιαστικό της,
η καρακάξα άρχισε να καλλιεργεί την ψευδαίσθηση πως ήταν αετός.

Οι συνήθειές της όμως δεν άλλαξαν, γιατί όπως λέει κι ο σοφός λαός
«πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι», οπότε εξακολούθησε να

επιτίθεται σε χελιδονοφωλιές και να τρώει τα αυγά και τα μικρά που-
λάκια, φυσικά πάντα όταν έλειπαν τα χελιδόνια, σαν κλέφτρα που ήταν.

Πάντα υπό την αιγίδα των πιστών της φίλων, οι οποίοι την ενθάρρυναν
και την παρότρυναν στην αναζήτηση της λείας της, μαθαίνοντάς την πα-

ράλληλα καινούρια κόλπα για νυχτερινές εφόδους σε ανυποψίαστα και