Page 106 - mag_42

MYθΙ-ΜυθΙ ...ΠΑΡΑΜυθΙ

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σ' ένα όμορφο και δροσερό

δασάκι ένα τόσο δα μικρό χορτάρι... Σαν ξημέρωνε η μέρα

τινάζε με χάρη τις δροσοσταλίδες από το κεφάλι του, τέντωνε

τα χέρια του προς τον ουρανό κι άφηνε το χρόνο να κυλήσει

νωχελικά χαζεύοντας πότε από εδώ, πότε από εκεί... Μόλις

σουρούπωνε μαζεύονταν γρήγορα γρήγορα κι αποκοιμιόταν

μ' έναν αναστεναγμό... αχ αχ αχ... κι έτσι περνούσε αχ αχ

αχ ο καιρός για το μικρό χορτάρι...

Σαν ξημέρωσε μια άλλη μέρα, εκεί που έκανε το χορτάρι

να τινάξει τις δροσοσταλίδες, μια δροσερή δροσερή σταγόνα

του ψιθύρισε:

- Θέλω να φτάσω τον ουρανό!

Ήταν όμορφη τούτη εδώ η σταγόνα, το χορτάρι που είχε

βαρεθεί να είναι πια μόνο αποφάσισε να της κάνει την χάρη...
106
- Να φτάσουμε ως τον ουρανό! Δεν είναι κι άσχημη ιδέα,

σκέφτηκε θα της κάνω το χατίρι κι άμα τα καταφέρω θα ζη-

τήσω να την παντρευτώ!

Έτσι το χορτάρι άρχισε να σκαρφαλώνει στο ψηλότερο δέ-

ντρο του δάσους, σκαρφάλωνε, σκαρφάλωνε, μα τον ουρανό

δεν τον έφτανε. Δεν το έβαζε όμως κάτω κάθε μέρα έβρισκε

ένα ψηλότερο δέντρο να σκαρφαλώνει... μα ο ουρανός ήταν

πολύ ψηλά εκεί κι όσο κι αν άπλωνε το χορταρένιο του χε-

ράκι δεν τον έφτανε κι όσο δεν τον έφτανε τόσο περισσότερο

ερωτεύονταν την όμορφη σταγόνα.

Το χορτάρι και η δροσοσταλίδα