Page 25 - mag_43

της Christine

christina.micheli

σώς ψέματα. Ευθύς μπορώ να είμαι μόνο, όταν δεν έχω να κρύψω

τίποτα. Ως δέκτης ψεμάτων στο παρελθόν, έχω νιώσει θυμό γιατί

θεωρούσα εκ προοιμίου ότι όποιος μου έλεγε ψέματα, υποτιμούσε τη

νοημοσύνη μου. Αντιλήφθηκα ότι κάποια ψέματα μου ειπώθηκαν για
να με προστατέψουν από στενοχώρια ή ντροπή κι αυτά τα συγχώρε-

σα. Μεθοδευμένες ραδιουργίες σε βάρος μου ή και σε βάρος άλλων

ανθρώπων δεν έχω καταφέρει να συγχωρήσω. Ο δρόμος προς την

αυτογνωσία είναι μακρύς και δύσκολος, όμως και σ’ αυτό το λίγο

που έχω προχωρήσει βλέπω να ξεχειλίζει γύρω μου ευλογία. Όμορ-

φες μέρες φθινοπώρου ανατέλλουν μέσα μου. Σκουριασμένα φύλλα

αποχαιρετούν καθημερινά τα δέντρα της αυλής μας και δένονται
μεταξύ τους στο χώμα σαν χρωματιστό εργόχειρο, πολύτιμο υφαντό

της φύσης. Στιγμές - φύλλα που πέφτουν από το δέντρο της ζωής

μου, με συντροφεύουν από το πρωί ως το βράδυ, καθώς συναντώ- 25

νται μέσα στη μέρα, βλέμματα ψίθυροι κι αγγίγματα φροντίδας,

στοργής, τρυφερότητας, τόσο που ο μικρόκοσμός μου βουλιάζει στην

αγάπη. Όση δίνω την παίρνω πίσω, διπλάσια και τριπλάσια. Πλημ-

μυρίζω από ευγνωμοσύνη για τα δώρα που μου χαρίστηκαν κι εξα-

κολουθούν να μου παραχωρούνται απλόχερα, ενώ για άλλους είναι

όνειρα απλησίαστα. Οι εικόνες του ξεριζωμού χιλιάδων ανθρώπων
κυνηγημένων από τον πόλεμο και τη βαρβαρότητα με στοιχειώνουν

και μερικές φορές μου κλέβουν την προσωπική χαρά. Όλες οι μικρές

κι ασήμαντες πράξης αλληλεγγύης και νιασίματος του ενός για τον

άλλο με ανακουφίζουν. Έχω ζήσει με πάθος και πάθη, με ένταση

κι εκρήξεις, με έρωτα και με θυμό, με απόγνωση κι ευτυχία. Έχω

κάνει σωστά και λάθη τα οποία με δίδαξαν. Εδώ στου δρόμου τα

μισά, όπως λέει κι ο ποιητής, νιώθω πως αρχίζω να καταλαγιάζω
και μαθαίνω να συγχωρώ…

Christine