Page 67 - mag_45

του Γιάννη Γ. Λαμπράκη

Θεού, μα τέτοιες στιγμές νοιώθει ταπει- Το 'χει ακόμα τυχερό να βλέπει την

νός κι αδύναμος. Θαυμάζει τα δέντρα πρώτη ανατολή. Δεν είναι μόνο η δική
που δέρνονται, λυγίζουν, μα δε σπά- του η πλάτη που φορτώνεται έναν ακό-
νε… μα χρόνο, μα και του κόσμου. Και πιο 67

Κάτι τέτοια βράδια που φυσά δυνατός πέρα ακόμα. Του ήλιου. Ασήμαντη μια

ο άνεμος και πέφτει πυκνή η βροχή μέρα του ανθρώπου μπρος στην ασύλ-
μένει ξάγρυπνος. Απόψε έχει ένα λόγο ληπτη ζωή του ήλιου! Αυτή που έζη-

ακόμα. Ξημερώνει του χρόνου η πρώ- σε κι όση του μένει. Έτσι φαντάζει η
τη. Λίγη ώρα πριν, στο γύρισμα της μέ- δική του ζωή σημαντική. Επειδή είναι
ρας, πετούσε με δύναμη στη θάλασσα μικρή…

το βότσαλο που κρατούσε στο σπίτι ένα Σαν χαράξει, παχιά, μουσκεμένα σύν-
ολάκερο χρόνο. Αυτόν που έφυγε. Κι νεφα θα ‘χουν κρυμμένο τον ήλιο. Μα,

έπιανε από κάτω ένα άλλο, να το φυ- άραγε, αυτά δε του δίνουν αξία και νό-
λάξει πάλι. Έθιμο που κρατούσε από ημα;

μικρός. Την καινούρια πέτρα τη στόλιζε Παίρνει αγκαλιά τη νυσταγμένη γάτα,
πάνω από τη φωτιά. Με ελπίδα πως η βυθίζεται στην πολυθρόνα. Οι παντό-
παλιά θα πάρει μαζί της στο βυθό τις φλες κουρνιάζουν πάλι. Μαζί και οι

κακοτυχίες της χρονιάς που τα βήματα τέσσερις θα δουν το πρώτο φως, την
της σίγησαν για πάντα... πρώτη αυγή…

Ο Γιάννης είναι φυσικός. Κατάγεται από την Ιεράπετρα. Ζει και εργάζεται στο Ηράκλειο. Εκτός
από τη συγγραφή (http://writings.yannisglamprakis.gr/) ασχολείται με τη ζωγραφική (http://
paintings.yannisglamprakis.gr/) και το θέατρο (μέλος της ερμηνευτικής ομάδας της Θεατρικής
Σκηνής Ηρακλείου).