Page 36 - mag_48
P. 36
ΒΙΒλΙΑ Ένα καλό βιβλίο είναι ένας καλός φίλος
Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
mAΡΓΑΡΙΤΑ ΓΙΟΥΡΣΕΝΑΡ
Εκδόσεις ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΗ
"... Ο Καβάφης", γράφει η Γιουρ-
σενάρ, "θυμίζει στον ταξιδιώτη
του ότι δεν θα βγει από τον τόπο
της καταγωγής του, ότι όπου κι
αν πάει, η πόλη του θα τον ακο-
λουθεί. Ο άνθρωπος του Μπω-
ντλέρ, όπου και αν πηγαίνει,
απλώς λικνίζει το άπειρό του στις
πεπερασμένες θάλασσες
...όμως ο ίδιος αυτός Μπωντλέρ
που τόσο συχνά περιφρονεί το
ταξίδι, αναγνώρισε τη σχεδόν
άλογη επιθυμία που υπολανθάνει σε όλους μας... μια ανάγκη
ΡΟΜΑΙΝ ΠΟΥΕΡΤΟΛΑΣ αποδημίας, μια ζωτική ανάγκη να νιώσει ότι βρίσκεται αλλού,
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ αλλά πραγματικοί ταξιδευτές είναι μονάχα εκείνοι που φεύγουν
ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ Για να φύγουν- ανάλαφρες καρδιές που μοιάζουν με μπαλόνια,
ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ από τη μοίρα τους ποτέ δεν ξεφεύγουν..."
Όλοι μας ταξιδεύουμε. Το θέμα είναι τι βλέπουμε, τι γυρεύουμε
ΤΟΥ ΑιΦΕΛ σ' ένα ταξίδι και τι αποκομίζουμε απ' αυτό. Λίγα χρόνια πριν από
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ το θάνατό της η Γιουρσενάρ ένιωσε την ανάγκη να ταξιδέψει, "να
Για την Προβιντάνς Ντυ- κάνει το γύρο της φυλακής της". Σ' αυτά τα ταξίδια της χρωστάμε
36 πουά η ζωή είναι λίγο τις σελίδες αυτού του βιβλίου.
σαν τη μαγιονέζα: όσο πιο
πολύ την ανακατεύεις, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ
τόσο πιθανότερο είναι να mAΡΩ ΔΟΥΚΑ
πετύχει. Μα την ώρα που Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
η νέα και ωραία Παριζιά- Τίποτα δεν χαρίζεται: Ανάμεσα
στην ημερολογιακή καταγραφή,
να ταχυδρόμος ετοιμάζε- την εξομολόγηση, τη δοκιμή, την
ται να φύγει για την Αφρι- κατάθεση, το χρονογράφημα, το
κή, όπου την περιμένει η σχεδίασμα, την επιφυλλίδα, το με-
κορούλα της που αγαπά λέτημα. Κείμενα αγάπης: Από τον
όσο τίποτα στον κόσμο, Μανόλη Αναγνωστάκη έως τον
ένα ισλανδικό ηφαίστειο Γεώργιο Μ. Βιζυηνό. Για τον Γιάν-
ξυπνά, παραλύοντας τις νη Ρίτσο, τον Αλέξανδρο Κοτζιά,
τον Στρατή Τσίρκα, τον Βασίλη Βα-
πτήσεις των αεροπλάνων σιλικό, τον Τάσο Λειβαδίτη. Μιλώ-
ανά την Ευρώπη. Από το ντας στα παιδιά: Γιατί διαβάζουμε
αεροδρόμιο σ’ ένα θιβε- λογοτεχνία; Για τον Γιάννη Τσα-
τιανό μοναστήρι, ξεκινά ρούχη, τον Διονύσιο Σολωμό, τον Κώστα Ταχτσή, τον Στρατή Τσίρ-
γι’ αυτήν το πιο καταιγι- κα πάλι, τη Διδώ Σωτηρίου, τον Παύλο Ζάννα, τον Μ. Καραγάτση,
στικό και θαυμαστό ταξίδι τον Γιάννη Κοντό, τον Αντρέα Φραγκιά, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον
της ζωής της. Γιώργο Ιωάννου. Ακόμη και τότε, πριν από τόσα χρόνια, ακόμη
και σήμερα, έπειτα από τόσα χρόνια, για μένα έγραφα, για μένα
γράφω. Για να μπορώ να ρίχνω μπρος πίσω τις ματιές μου. Να
Διότι η αγάπη δίνει φτερά. αυξομειώνω την ένταση. Να συνομιλώ με τα επίμονα, τα αόρατα,
Είστε έτοιμοι να πετάξετε; τα άπιαστα. Να περιθάλπω τα πεταμένα, τα άχρηστα, τα πονεμένα.
Να ανυψώνω τα εφήμερα, τα αδιόρθωτα, τα άρρωστα. Να περι-
ποιούμαι τα αδέσποτα, τα άστεγα, τα αδιάλυτα! Όπως και τότε, πριν
από τόσα χρόνια, έτσι και σήμερα, απ’ την ανάγκη μου να σκεφτώ,
να αντισταθώ, να υπάρξω, να συνυπάρξω. Εφόσον ναι, κι αν δεν
το ήξερα, αργά και με κόπο, το έμαθα: Τίποτα δεν χαρίζεται.
