Page 77 - mag_51

iΣΤΟΡΙεΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ της Ελένης Παναγιώτου

Πόσες εγκλωβισμένες αιωνιότητες, ανείπωτα «σ’ αγα-

πώ» κι όνειρα καλοκαιριού χωρούν στους δείκτες ενός

ρολογιού;

Λες, ο υπερόπτης θνητός, πως για ‘σενα ο χρόνος γεναιό-

δωρος θα φανεί, πως δεν θα σε παρασύρει μαζί με όσους

δεν έχουν όνειρα.

Μα, ακόμα κι οι προσευχές των άρρωστων να τον επι-

ταγχύνουν φάνηκαν μάταιες. Αδιάφορες κι οι εκκλίσεις
Kάποιος των ερωτευμένων να τον σταματήσουν.

Κι έτσι εκείνο το «σ’ αγαπώ» που ήθελες να βροντοφω-
ονειρεύεται... νάξεις σε κάποιον, σε κάποια, σε ‘ σενα τον ίδιο πάντο- 77

τε νόμιζες πως σήμερα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή και

συνήθισες να το καταπίνεις κι αυτό μαζί με το προηγού-

μενο λεπτό.

Ώσπου τα καλοκαίρια θαμπώνουν στο βλέμμα, το φως

τους πια δεν το αντέχεις και σε κάποια ξεχασμένη ακρο-

γιάλια τα μάτια κλείνεις με την ελπίδα να ξεκλέψεις δυο

χτύπους της καρδιάς απο ‘κεινα τα όνειρα που έκανες

παλιά.

Ξημέρωσε Φθινόπωρο κι ούτε που το κατάλαβες, ούτε

που το’ χες λογαριάσει κι αφήνεσαι στη ζεστασιά των κι-

τρινισμένων φύλλων καθώς αποκοιμιέσαι...

Το ρολόι συνεχίζει, στροβιλίζεται...

Κάποιος ονειρεύεται, αγαπά, περιμένει το επόμενο λε-

πτό...