Page 37 - mag_54
P. 37
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑδΑΚΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ
ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΟ ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ
ΛΟΓΩ ΑΓΑΠΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΙΔΑ Ο συγγραφέας ταξιδεύει από το Παρίσι –όπου
Κίρκη, το ξακουστό μαγαζί με τα βοτάνια και αντιμετωπίζει τη μοιραία ασθένεια του φίλου 37
τα μαντζούνια στη σκεπαστή αγορά των Χανί- και εκδότη του– στην Ελλάδα της κρίσης – όπου
ων. Αφού κλείδωσε την πόρτα του, η αέρινη γνωρίζεται με ανθρώπους τσακισμένους από
φιγούρα με τα κατακόκκινα μαλλιά κάρφωσε την οικονομική ανέχεια.
πάνω της ένα χαρτόνι που έγραφε: «Κλειστό Ανάμεσα στη ζεστασιά των ημερών και τη θλί-
λόγω…» Υπάρχει άραγε δικαιολογία για μια ψη της απουσίας∙ ανάμεσα στο Παρίσι και την
μάνα που εγκαταλείπει το παιδί της; Μέχρι πού Αθήνα∙ ανάμεσα στη μητρική γλώσσα και τη
είναι δυνατόν να φτάσει μια βασανισμένη γυ- γραφή ξεφυτρώνει αναπάντεχα το ερώτημα:
ναίκα; Πόσο μπορεί να καθορίσει ένας άντρας Γιατί ξεχνάμε;
τις επιλογές της; Η Ακριβή, η Μάγισσα της αγο-
ράς, με τα σμαραγδένια μάτια της μαλακώνει - Υπάρχει άραγε κάτι που δεν διαγράφεται ποτέ
την ψυχή του ανθρώπου και τη γητεύει, και η από τη μνήμη μας; σε ρώτησα.
Ελπίδα, η γλυκιά μαυρομάτα, κοντά της βρίσκει Δεν χρειάστηκε να σκεφτείς πολύ.
καταφύγιο από τα λάθη της. Οι δυο γυναίκες - Η θάλασσα, είπες. Μπορεί κανείς να ξεχάσει
θα δεθούν με φιλιά μπιστικιά που θα κρατήσει τα βουνά, τις κοιλάδες, τα δάση, τα ποτάμια,
μια ζωή. Ένα τραγικό παιχνίδι της μοίρας όμως ακόμη και τους καταρράκτες παρά τον θόρυβο
έμελλε να τις ρίξει στην ίδια άβυσσο. Αξίζει που κάνουν, όχι όμως τη θάλασσα. Περικλείει
τελικά κανείς μια δεύτερη ευκαιρία; Θα δικαι- όλα τα μυστήρια και ξέρει όλα τα παιχνίδια, εί-
ωθούν ποτέ τα λόγια της Ακριβής πως όταν ναι παμπάλαιη κι απίστευτα νέα. Κανένα άλλο
αποφασίσεις να σηκώσεις τα χέρια ψηλά και να τοπίο δεν μοιάζει τόσο με τη ζωή, να γιατί δεν
διεκδικήσεις τ’ αστέρια, ο ουρανός χαμηλώνει μπορούμε να την ξεχάσουμε, επειδή θυμάται
μόνο για σένα; την παιδική ηλικία του κόσμου. Πρέπει να τη
σεβόμαστε όσο και τη ζωή, και να την ατενί-
ζουμε όρθιοι. Με κάνουν έξαλλο οι παραθερι-
στές που ξαπλώνουν στην άμμο, θέλω να τους
πλακώσω στις κλοτσιές για να τους αναγκάσω
να σηκωθούν, οφείλουμε όλοι να στεκόμαστε
όρθιοι στις ακρογιαλιές.
