Page 81 - mag_60

του Σπύρου Διαμάντη

Η δυσαρέσκεια. Αυτή μας ροκανίζει. Η δυσαρέσκεια, που γύρω

γύρω βλέπουμε να σκουραίνει το χρώμα της ζωής. Κουραστήκαμε

να βλέπουμε να αλητεύει ανεξέλεγκτα μια πολλά υποσχόμενη

σκουριασμένη καγκελόπορτα, που μας καλεί με τόνο πάντα ειρωνικό,

να βγούμε. Να σωθούμε τάχα μου απ’ τα λάθη μας, τα πάθη μας, τα

μεγάλα μας τα λόγια, που ποτέ δε βρήκαν θεμελίωση. Που ποτέ δε

φλέρταραν με τη σοβαρή πλευρά της κατάστασής μας.

Και ύστερα, μετά από τόσες ξεκούρδιστες μέρες, μας κατακλίζει

μια τάση φυγής, που μας οδηγεί σταδιακά σε μια ήρεμη σκοτοδίνη,

ραντισμένη με ένα στοιχείο λυτρωτικό. Και καθόμαστε στο κατώφλι 81

αυτής της πόρτας αναρωτώμενοι πού να πήγαν όλα αυτά που μας

κρατούσαν ενωμένους, έστω επιφανειακά, με αυτό το αίσθημα

της αντιθλίψης. Και για πολλοστή φορά, πάμε να τραβήξουμε τον

παλιοσύρτη της για να φύγουμε, αλλά ως συνήθως το μετανιώνουμε

την τελευταία στιγμή. Ίσως γιατί καλώς ή κακώς, ακόμα πιστεύουμε

πως αν κόψουμε την ευτυχία σε όσον το δυνατόν μικρά κομμάτια, θα

μάθουμε από τι είναι φτιαγμένη.

Ο Σπύρος Διαμάντης στα είκοσι έξι του χρόνια, έχει καταφέρει να φέρει εις πέρας το πρώτο του-εφηβικό τότε-
όνειρο, σπουδάζοντας μαθηματικά. Παράλληλα βέβαια -για να μπούμε και στο θέμα μας- έκανε συχνά πυκνά
τις επισκέψεις του στην αχανή βιβλιοθήκη της λογοτεχνίας. Ωστόσο πάντα γέμιζε τύψεις για τα βιβλία που δεν
διάβαζε, πόσο μάλλον γι αυτά που άφηνε στη μέση, αλλά αυτό είναι άσχετο. Όσον αφορά τις επισκέψεις του στο
χώρο της γραφής, αυτές θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ξεκίνησαν αρκετά αθόρυβα, σε μικρή ηλικία, κυρίως με
την καταγραφή κάποιων σκέψεών του σε διάφορα χαρτάκια, τα οποία τώρα που το έφερε η κουβέντα απ’ ότι λέει
ο ίδιος, ούτε που θυμάται από πότε αγνοούνται. Το τελευταίο διάστημα -για να επανέλθουμε στο θέμα- ενήλικος
πια, αποφάσισε να της ξαναχτυπήσει την πόρτα, οργανωμένος πλέον, κρατώντας μολύβι και μπλοκ σημειώσεων
και η αλήθεια είναι, πως τον δέχτηκε υπερβολικά θερμά, καθιστώντας μάλλον την επίσκεψή αυτή αρμένικη.
Υ.Γ. Όσον αφορά το δεύτερο του όνειρο-ενήλικο κι αυτό τώρα πια-είναι, να παραμείνει αυτή η βίζιτα που προ-
αναφέραμε, αρμένικη.