Page 79 - mag_60

της Ελένης Παναγιώτου

«Θεέ μου, θα πεθάνουμε!», φωνάξαμε σαν αλλόφρονες μέσα

στη νύχτα. Κι έπειτα από αυτή τη συνειδητοποίηση παραλύσα-

με και πάψαμε να ζούμε. Κλάψαμε σ’ όλη μας τη ζωή για τον

επερχόμενο θάνατο μας, μιας και στην κηδεία μας το ρόλο

αυτό θα αναλάβουν άλλοι κι εμείς απόντες δεν θα μπορέσου-

με να κλάψουμε μαζί τους.

Προσπαθήσαμε να προγραμματίσουμε τις δουλειές, τις φιλί-

ες, τον έρωτα, το γέλιο και το δάκρυ και χάσαμε το λόγο της

ύπαρξης τους. Εγκλωβίσαμε τις στιγμές σε φωτογραφίες, αντί

να τις ζήσουμε, ίσως γιατί είναι τόσο ασφαλές να μην αναλαμ- 79

βάνουμε την ευθύνη της στιγμής, ίσως αν κάτι δεν πάει έτσι

όπως ήταν υπολογισμένο, θα πούμε πως δεν ήμασταν εκεί.

Οι άνθρωποι μονάχα στην αρχή και στο τέλος της ζωής εκτι-

μάμε τα μικρά πράγματα, τα καθημερινά. Στο μεσοδιάστημα,

απλώς γκρινιάζουμε.

Να ζεις κάνοντας λάθη – αναπόφευκτο, μα να μη ζεις φοβού-

μενος το λάθος είναι το μεγαλύτερο απ’ όλα. Κι όταν θα βρεις

την τόλμη για τα δικά σου λάθη, ίσως να ‘ναι Σεπτέμβρης.

Ο τελευταίος.