Page 18 - mag_64

ΦΥΣΗΞε Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...

ΕΔΩ ΣΤΗ ΡΩΓΜΗ

ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ*

Με λείανε ο χρόνος από μέσα με διάβρωσε απέξω. Δύσκολα διαπραγ-

ματεύσιμο το «είμαι – μέσα σε ένα σώμα» με όλους τους φυσικούς πε-
ριορισμούς που θέτει το σώμα στο είμαι. Υπόκειται λοιπόν στο νόμο της

φθοράς το σώμα ενώ το είμαι φαντασιώνεται το άφθαρτο. Παραδόξως

όμως, κάθε νέα ρυτίδα στο έξω επουλώνει ρωγμές στο μέσα. Λιγότερη
έξαρση και έξαψη, περισσότερη ηρεμία και ησυχία. Μεγαλώνει η συμπό-

νοια, η κατανόηση και η δυνατότητα της συγχώρεσης. «Περπάτα ανάλα-

φρα στον πόνο, πλάι μου για να περπατάς, την πτώση σου να εξυψώνω,

τα σφάλματά μου ν’ αγαπάς» λέει ο ποιητή Αλκαίος και ίσως κάτω

18 από τη φράση ανάλαφρα στον πόνο να εννοεί αυτό που καταλαβαίνω
σήμερα: ότι ο πόνος και η θλίψη είναι συναισθήματα τα οποία πρέπει να

βιωθούν και όχι να αποφευχθούν και να απωθηθούν. «Ανάλαφρα στον

πόνο» νομίζω πως σημαίνει να τον αντέχω. Έψαξα να βρω συνώνυμα
της λέξης «αντέχω» και σας τα παραθέτω: έχω αντοχή/ανθεκτικότητα,

αντιστέκομαι, διατηρώ τις δυνάμεις μου/τη ζωτικότητά μου, υπομένω,

ανέχομαι, βαστώ, συντηρούμαι. Μία από τις πολλές λέξεις που περιέχει

θετικό ή αρνητικό πρόσημό ανάλογα με τη χρήση της σε μια πρότα-

ση. Για τους περισσότερους το υπομένω ή το ανέχομαι είναι αρνητικά
φορτισμένα, επειδή υποδηλώνουν μια στάση απέναντι στην συμπεριφο-

ρά κάποιου τρίτου. Αν όμως τα δει κανείς μέσα σε μια κατάσταση την

οποία όσο και να θέλει δεν μπορεί να αλλάξει, ούτε μπορεί να αλλάξει
τον πόνο τον οποίο του προκαλεί, όπως είναι το πένθος για μια απώ-

λεια, τότε το υπομένω και το ανέχομαι παίρνουν άλλη χροιά. Δηλώ-

νουν την αναγνώριση από πλευράς μας της πραγματικότητας και της

ευθραυστότητας της ανθρώπινής μας φύσης. Άλλωστε ό,τι δεν βιώνεται

σε συνειδητό επίπεδο απωθείται στο ασυνείδητο και από εκεί θα βρει
τον τρόπο να εισέλθει στη ζωή μας είτε με τη μορφή επιλογών ή ακόμα