Page 85 - mag_65
P. 85
της Ειρήνης Μανδηλαρά
Η ειρΗνΗ ΜΑνΔΗΛΑρΑ l «Ήμασταν από τους ανθρώπους που μνάκια που είχαμε στα πόδια των κρε-
ΜΑΣ πΑρΟΥΣιΑζει... δεν τους βρίσκεις στα χαρτιά. Ζούσα- βατιών μας. Τα φώτα χαμήλωναν, αν
και δεν έσβηναν τελείως. Η Θεία Σάρα
με στους κενούς, λευκούς χώρους στις
άκρες της εκτύπωσης. Μας δίνει περισ- κι η Θεία Ελίζαμπεθ περιπολούσαν· εί-
σότερη ελευθερία. Ζούμε στα κενά μετα- χαν ηλεκτρικές βουκέντρες περασμένες
ξύ των ιστοριών.» (μτφ της υπογράφου- σε θηλιές που κρέμονταν απ’ τις δερμά-
σας) τινες ζώνες τους. Πιστόλια όχι, όμως –
Το πανέξυπνο, Μακιαβελικό αυτό μυθι- ούτε κι αυτές τις εμπιστεύονταν ένοπλες.
στόρημα εκδόθηκε το 1985. Είναι από τα Τα πιστόλια τα ’χαν οι Φύλακες, και τα
πρώτα δυστοπικά έργα και κινείται στη ’χαν διαλέξει ειδικά οι Άγγελοι. οι Φύλα-
λεπτή γραμμή που χωρίζει το θρίλερ από κες δεν επιτρεπόταν να μπουν στο κτί-
Margaret atwood την επιστημονική φαντασία. Η συγγραφέ- ριο παρά μόνον εφόσον τους φώναζαν,
κι εμείς δεν μπορούσα- με να βγούμε,
ας του αντλεί την έμπνευση της κυρίως
από τις γυναίκες της Παλαιάς Διαθήκης, παρά μόνο για τους δυο περιπάτους μας
τον πολιτικό και στρατιωτικό ολοκληρω- καθ’ εκάστην, δυο δυο τον γύρο του γη-
τισμό, τον Αμερικανικό πουριτανισμό, τη πέδου του ράγκμπι, που τώρα το περιέ-
σύγχρονη γυναίκα στη Μέση Ανατολή, κλειε συρμάτινος φράχτης με αγκαθωτό 85
την αλόγιστη ρύπανση και καταστροφή συρματόπλεγμα στην κορφή. οι Άγγελοι
του περιβάλλοντος δημιουργώντας την στέκονταν έξω ακριβώς, με την πλάτη
σχεδόν σουρεαλιστική Gilead, ένα «Δυ- γυρισμένη προς το μέρος μας. Μας ενέ-
τικού Ημισφαιρίου Ιράν». πνεαν φόβο, μα και κάτι ακόμα. Αν μας
«Κοιμόμασταν στο αλλοτινό γυμναστή- έριχναν έστω μια ματιά, αν μπορούσαμε
ριο. Το πάτωμα ήταν στιλβωμένο ξύλο, να τους πούμε μια κουβέντα – κάποια
με ρίγες και κύκλους μπογιατισμένους, ανταλλαγή θα μπορούσε να γίνει, έτσι
διότι εκεί άλλοτε παίζανε τα παιχνίδια· οι νομίζαμε, κάποια συμφωνία, κάποια εκ-
κρίκοι στις μπασκέ- τες ήταν ακόμη εκεί, ποίηση, είχα- με άλλωστε ακόμη τα κορ-
αν και τα διχτάκια έλειπαν… Λαχταρού- μιά μας. Αυτή ήταν η φαντασίωσή μας.
σαμε το μέλλον. Ποιος μας το ’χε μάθει Μάθαμε να ψιθυρίζουμε άηχα σχεδόν...»
αυτό το ταλέντο για αχορτασιά; Ήταν κάτι (μτφ. Αύγουστος Κορτώ. Εκδόσεις Ψυ-
στον αέρα· κάτι που ίπτατο ακόμη, σαν χογιός, 2018)
υποψία, καθώς πασχίζαμε να κοιμηθού- Η Offred είναι μία γυναίκα μόνη, γύρω
με στα στρατιωτικά ράντζα που ’χαν στή- στα τριάντα της χρόνια. Είναι κατεστραμ-
σει σε σειρές, με κενά ενδιάμεσα ώστε μένη οικονομικά, σε άσχημη ψυχολο-
να μην μπορούμε να μιλάμε. Είχαμε γική κατάσταση και δεν γνωρίζει πλέον
εμπριμέ σεντόνια, σαν παιδικά, και στρα- που βρίσκονται η κόρη κι ο εραστής της.
τιωτικές κουβέρτες, παλιές, που ακόμη Γρήγορα αναγκάζεται να εργαστεί ως
έγραφαν ΗΠΑ. Διπλώναμε τα ρούχα μας θεραπαινίδα στη Δημοκρατία της Gilead,
προσεχτικά και τα αποθέταμε στα σκα- ένα ολοκληρωτικό και θεοκρατικό κρά-
