Page 73 - mag_66

του Κωστή A. Μακρή

Σύμφωνα με κάποιους πολύ παλιούς θρύλους, υπήρχε κάποτε

μια χώρα όπου οι κάτοικοί της αγαπούσαν τόσο πολύ τα παιδιά
τους που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τα προστατεύουν, να

μην τα στενοχωρούν, να μην τα πιέζουν και να μην τα ζορίζουν.

Σε εκείνη τη χώρα, στους αγώνες δρόμου που έτρεχαν τα μικρά παι-
διά, κέρδιζαν όλα από ένα χρυσό μετάλλιο για να μη στενοχωρηθεί

κανένα.

Οι μπασκέτες στα γήπεδα μπάσκετ βρισκόντουσαν μισό μέτρο πάνω

από το έδαφος και είχαν διάμετρο δύο μέτρα για να μπορούν όλα τα
παιδάκια να βάζουν καλάθια.

Ο πήχυς στο άλμα επί κοντώ, ποτέ δεν ανέβαινε πάνω από τα πενήντα

εκατοστά για να μπορούν όλα τα παιδάκια να τον περνάνε.

Στο άλμα εις ύψος, για να είναι προσιτό το άθλημα σε όλα τα παιδά-
κια, ο πήχυς ήταν μόνιμα τοποθετημένος στα είκοσι εκατοστά.

Για να μην ταλαιπωρούνται τα μικρά παιδιά, μάθαιναν ανάγνωση και 73

γραφή επί τουλάχιστον πέντε χρόνια, αφού είχαν κλείσει τα οχτώ
τους χρόνια, και μετά διάβαζαν βιβλία με ―το πολύ― 16 σελίδες για

να μην κουράζονται.

Εξετάσεις δεν γινόντουσαν και όλοι περνούσαν στο Γυμνάσιο, στο

Λύκειο, στο Πανεπιστήμιο και μετά γινόντουσαν Ακαδημαϊκοί.

Ήταν μια χώρα πλούσια ―όπως λένε οι θρύλοι― αλλά εξαφανίστηκε
και κανείς ποτέ δεν έμαθε την αιτία.

Νεότερες θεωρίες υποστηρίζουν ότι έφτασε κάποια στιγμή που οι

κάτοικοι αυτής της χώρας δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Ούτε να
φτιάχνουν πράγματα, ούτε να σκέφτονται, ούτε να μπορούν να σχεδι-

άσουν το μέλλον τους.

Ούτε καν παιδιά δεν μπορούσαν να κάνουν.

Οπότε, δεν έμεινε κανένας από εκείνη τη χώρα.

Οι θρύλοι λένε ότι εκείνη η χώρα ονομαζόταν Χαμηλοπηχύα.

Κι αυτό όμως, μια εικασία είναι γιατί κανένα γραπτό ιστορικό στοιχείο

που να αναφέρεται σε αυτή τη χώρα δεν έχει διασωθεί.