Page 17 - mag_66

της Christine

christina.micheli

Νιώθω απέραντη

ευγνωμοσύνη!

πανικοβλήθηκα και τα παράτησα. Μου αρέσει όμως να οδηγώ, νιώ-

θω ότι έχω τον έλεγχο, το προτιμώ σίγουρα σε σχέση με το αερο-
πλάνο. Σκέφτομαι πολλές φορές πως είναι να σφυρίζουν πάνω από

το κεφάλι σου αεροπλάνα και βόμβες, να μην έχεις κανένα έλεγχο

πάνω στη ζωή σου. Ο απόλυτος τρόμος. Η εβδομαδιαία ρουτίνα

μου με φέρνει Τρίτες και Παρασκευές τα βράδια για μιάμιση ώρα

στην Περαία. Κάθομαι σ’ ένα μπαράκι που το λένε Joy, είναι πάνω

στην παραλία και παίζει ωραία ροκ μουσική. Έτσι όπως δύει ο ήλιος

σήμερα και βάφει μωβ τη θάλασσα νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη.
Στάθηκα τυχερή και δεν έζησα πόλεμο, δεν πείνασα, δεν κρύωσα, 17

δε μεγάλωσα ορφανή, δεν έχασα δικούς μου ανθρώπους με βάρβαρο

και αποτρόπαιο τρόπο. Δε γέννησα μόνη και αβοήθητη, δεν φυλα-

κίστηκα για τις ιδέες μου, δεν υπήρξα θύμα βασανιστηρίων, δεν

έζησα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτά από μόνα τους φτάνουν

να νιώθω ότι έχω ευεργετηθεί, ακόμα κι αν έχω περάσει δυσκολίες

τις οποίες δεν έχουν περάσει άλλοι, που με τη σειρά τους μπορεί να

μην έζησαν ό,τι εγώ αλλά σίγουρα έχουν να διηγηθούν την πικρή

όψη της δικής τους ζωής. Το ποτήρι για όσους από εμάς δεν έχουν
ζήσει την απόλυτη φρίκη, αντικειμενικά θα είναι πάντα μισό, εμείς

διαλέγουμε αν θα είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Τα φώτα της προ-

βλήτας σχηματίζουν ασημένια κινούμενα μονοπάτια μέσα στο νερό,

ο κόσμος κυκλοφορεί με κοντομάνικα με ποδήλατα με καρότσια και

με πατίνια κι όλα ξεχύνουν μια γλύκα. Τα άσχημα, τα βρώμικα,

τα διαλυμένα εξακολουθούν να είναι εκεί αλλά σήμερα αποφάσισα

να πάρω τα μάτια μου για λίγο από πάνω τους, να τα αφήσω να
περιπλανηθούν στα καθαρά και να χορτάσουν τα όμορφα...
Christine