Page 16 - mag_66

ΦΥΣΗΞε Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...

Νιώθω απέραντη

ευγνωμοσύνη!

Είναι ο καιρός που με ξεσηκώνει και μ’ εμποδίζει να ησυχάσω,

με τραβάει η άνοιξη από το μανίκι. Προσπαθώ να σκεφτώ και
δε μ’ αφήνουν οι παπαρούνες. Διακόπτουν τον ειρμό μου. Βάζω

το μυαλό μου σε μια τάξη και με αποσπάει το κόκκινο, στην άκρη

του δρόμου. Ο δρόμος είναι μια ιστορία από μόνος του. Φαρδαίνει,

λεπταίνει, ανεβαίνει, κατεβαίνει στρίβει, έχει λακούβες και κάποια

σημεία με άσφαλτο βούτυρο, γίνεται από λεωφόρος χωματόδρομος,

από επαρχιακή, εθνική οδός, από διπλής κατεύθυνσης μονόδρομος

κι ενίοτε καταλήγει σε αδιέξοδο. Ξετυλίγεται μπροστά σου, χάνε-
16 ται στον ορίζοντα ή κινείται σε δαιδαλώδη πορεία αποκαλύπτοντας

μόνο το επόμενο στενό. Σου δίνει μια αίσθηση αέναου, όταν ξεκινάς

σκέφτεσαι πως μπορείς και να μη σταματήσεις ποτέ. Όταν επιστρέ-

φεις και μένουν τα τελευταία γνώριμά του μέτρα για το σπίτι σου,

σου δημιουργεί μια γλυκιά προσμονή. Είναι σαν τη ζωή ο δρόμος,

συμβαίνουν συνηθισμένα και ρουτινιάρικα μποτιλιαρίσματα, τυχαί-

νουν απρόοπτα, από εκνευριστικές βλάβες όπως ένα λάστιχο, μέχρι

οδυνηρά ατυχήματα. Άλλες φορές τον διανύεις μόνος κι άλλες εί-

ναι γεμάτος συνοδηγούς, θέλει προσοχή αλλά έχει τη γοητεία του.
Καταπίνω χιλιόμετρα, χειμώνα καλοκαίρι, οδηγώ και παρατηρώ

την αλλαγή των εποχών στο μεσοδιάζωμα και στις παρυφές τις

ασφάλτου. Κάποτε υπολόγισα με βάση τις ώρες που περνάω οδη-

γώντας εβδομαδιαία, πόσα εικοσιτετράωρα το χρόνο είμαι μέσα στο

αυτοκίνητο. Βρήκα πως ήταν τουλάχιστον δώδεκα, έκανα και την

αναγωγή στο εργάσιμο εικοσιτετράωρό μου όπου οχτώ ώρες είναι

δουλειά και οκτώ ώρες ύπνος, άρα οχτώ επί δώδεκα ίσον 96 μέρες

ετησίως οδήγηση. Μετά άρχισα να τα πολλαπλασιάζω επί χρόνια,