Page 31 - mag_67

της Έλενας Καρανικολού

...για εκείνα που κλέβουν τις μέρες και τις νύχτες μου.

Χτες το πρωί έπεσε στα χέρια μου η κωμικογράφος Gemma Corell, η
σπουδαία αυτή καλλιτέχνιδα που "ζωγράφισε" την ζωή με αγχώδεις

διαταραχές και κρίσεις πανικού, ξεφύλλιζα και τα μάτια μου έτρεχαν

ποτάμια όταν συνειδητοποίησα πως ήταν σα να κοιτάζω σε καθρέφτη,
όλα εκείνα που με μαεστρία κρύβω 11 χρόνια, ήταν εδώ μπροστά μου.

Σε εμένα ναι, σε εμένα που εσύ είχες πει πως αποκλείεται να μου συμ-

βαίνει γιατί είμαι η χαρά της ζωής, ο άνθρωπος που πάντα γελάει με
την καρδιά του.

Είχε τύχει σε εμένα όμως να παλεύω με την σκιά του εαυτού μου εδώ

και 11 ολόκληρα χρόνια.

Είμαι εγώ που παλεύω να συγχρονίσω την αναπνοή μου όταν πρόκει-

ται να κάνω πράγματα απλά, καθημερινά, πράγματα που εσύ έχεις ως
δεδομένα.

Για παράδειγμα να βγεις μια βόλτα με τους αγαπημένους σου, να πας 31

σινεμά, στο σχολείο του παιδιού σου, στον γιατρό ή στη θάλασσα.
Η κρίση πανικού σε βρίσκει παντού, δεν κάνει διακρίσεις.

Και να 'μαι εδώ να ξεφυλλίζω ένα κόμικ και να ρουφάω μύξες.

Αναρωτιέμαι πόσες στιγμές έχασα, πόσα είναι εκείνα που με εμπόδισε

να γευτώ, πόσο με στένευε η ζωή μου, πόσο χρόνο χρειαζόμουν για να

μιλήσω γιαυτό, να ζητήσω βοήθεια, πόσοι ζουν μεσ' το σκοτάδι τους
εκεί έξω σαν και μένα;
Θα σου μιλήσω... χωρίς σταματημό κι έτσι ξέχασα να πράττω.
Συνήθισα να ανησυχώ για όλα και για όλους, να ανησυχώ μέρα νύχτα

Έμαθα καλά το μάθημά μου, αναβολή-ενοχές-κατάθλιψη-εγκλεισμός
και πάμε πάλι απ' την αρχή.

Μια να πέφτεις χίλιες να ξανασηκώνεσαι, όμως ξέρεις, με κοιτάζω καμ-

μιά φορά και νιώθω πως δεν σηκώθηκα ποτέ αληθινά.

Το αγκάλιασα, το δέχτηκα και πορεύτηκα μαζί του, το είχα στην τσέπη
και κάθε φορά που αποφάσιζα να περάσω καλά μια αυτοτιμωρία, ένα

αυτομαστίγωμα, μια φωνή που μου φώναζε:

ΔεΝ σου ΑΞΙΖεΙ! μήΝ Το ΚΑΝεΙσ! ΔεΝ μπορεΙσ!