Page 93 - mag_68

της Λίλλυς Παπασπυροπούλου

σκέψεις. Πρέπει εδώ να περάσει κα-
νείς μέσα από μια ατομική ιστορία-έναν

οδυνηρό έρωτα- για να μιλήσει για τον
πόνο και το θάνατο. Με δυο λόγια, το
ανθρώπινο ον είναι ικανό να σταμα-

τήσει να ασχολείται με το αβάσταχτο
παρελθόν προκειμένου να συνεχίσει

να ζει, να αγαπάει και να χαμογελάει..
Η ταινία δεν προβλήθηκε αμέσως στη
Γαλλία- από το φόβο μη δυσαρεστήσει

τους Αμερικανούς- και την απαρνήθη-
καν στις επίσημες προβολές του Φε-
στιβάλ των Κανών. Προβλήθηκε στο

περιθώριο του διαγωνισμού και πήρε
το βραβείο Fipresci καθώς και πολυά-
ριθμες διακρίσεις όπου αλλού εμφανί-

στηκε. Παρόλο που ξεσήκωσε αρκετές 93
αρνητικές κριτικές-ταυτόχρονα με τους

διθυράμβους-, το κοινό την αγκάλιασε
αμέσως, αναγνωρίζοντας την ιδιοφυία
του δημιουργού της. Είπαν άλλωστε

πολύ σωστά γι' αυτόν: “ ο Ρενέ είναι
κάτι περισσότερο από κινηματογρα-

φιστής. Είναι ένας σεισμογράφος. Συ-
νέλαβε το βασικό στοιχείο της νεωτε-
ρικότητας: ότι πρέπει στο σινεμά- και

παντού- να υπολογίσει κανείς από εδώ
και πέρα ακόμα έναν ακόμα πρωτα-
γωνιστή. Το ανθρώπινο πλάσμα. Γιατί

αυτό το πλάσμα εκμηδενίστηκε (στρα-
τόπεδα συγκέντρωσης), βομβαρδίστη-
κε ( η ατομική βόμβα), εξευτελίστηκε

(τα βασανιστήρια) και ο παραδοσιακός
κινηματογράφος ήταν ανίκανος να το

“αποδώσει” αυτό. Θα έπρεπε να βρεθεί
μια φόρμα. Αυτό το έκανε ο Ρενέ”.