Page 91 - mag_68

της Λίλλυς Παπασπυροπούλου

κύρια επινόηση της ταινίας έγκειται μοντέρνα Ιαπωνία, με τα ξεδιάντροπα
στον τρόπο που παντρεύει ο Ρενέ τα και σκληρά φώτα νέον, μπλέκει το πα-

δύο χρονικά διαστήματα, το “παρόν” ρελθόν και τη σύγχρονη πραγματικό-
και το “παρελθόν”. Εκφράζει στη Ντι- τητα της μαρτυρικής πόλης, τις μακέ-

ράς την επιθυμία του για την απουσία τες αεροπλάνων και τη ζωηράδα των
της τεχνικής του φλας μπακ που ήταν παιδιών κι όλα αυτά συνοδευμένα από

ο συνηθισμένος τρόπος της αναγωγής μια κάπως ειρωνική σχεδόν τζαζ μου-
σε μια παλιότερη για τον ήρωα εποχή. σική. Για να καταλήξει κανείς-όπως
Καμία στιγμή το παρόν της Χιροσίμα ανελέητα λέει η ανδρική φωνή που

δεν εγκαταλείπεται για το παρελθόν συνοδεύει τις εικόνες-ότι δεν μπορεί
της γαλλικής Νεβέρ, δεν υπάρχει κα- κανείς πια τίποτα να διακρίνει στη ση-

νένα άλμα μέσα στο χρόνο, αντί γι'αυ- μερινή Χιροσίμα από την περασμένη
τό μάλλον μια προοδευτική είσδυση φρίκη: μπορεί ίσως να χύσει ένα δυο

του παρόντος στο παρελθόν και αντί- δάκρυα ανάμεσα σε τουριστικές επι-
στροφα, κάτι σαν αδιάκοπη συνομιλία

μεταξύ τους. Αυτό το παρελθόν που η 91
ηρωίδα απαρνήθηκε, ξαναπαίρνει το
χώρο του μέσα στο παρόν της και το

φωτίζει. Ο Ρενέ εξάλλου δεν συμφω-
νούσε καθόλου με το χαρακτηρισμό

που του δόθηκε “ σκηνοθέτης της μνή-
μης”. Πρόκειται ακριβώς για το αντίθε-
το, η Χιροσίμα και ο Ιάπωνας εραστής,

θα προσφέρουν στη νεαρή γυναίκα
την οθόνη όπου θα προβάλλει επιτέ-

λους το παρελθόν της για να το απο-
χαιρετίσει για πάντα. Μια ταινία που θα

μπορούσε να την πει κανείς “ποιητικό
ντοκιμαντέρ”: πολύ γρήγορα στη θέα-

ση του φιλμ, η φρικτή ιστορική πραγ-
ματικότητα της αφανισμένης πόλης
και των κατοίκων της θα φιλτραριστεί

από τη διττή ποίηση του λόγου και της
εικόνας. Η σκηνή της επίσκεψης στο

μουσείο αφιερωμένο στη μνήμη της
καταστροφής, σε αντιπαράθεση με τη