Page 45 - mag_71
P. 45

από τις εκδόσεις

                                                                                                 ΡΟΕΣ










                                                                             ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ



                                           ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ



                                                            ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ


                                                                ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΤΑΚΗ


               Είναι βάρβαρο μετά το Άουσβιτς                        ακριβώς αυτό: Μια κραυγή απόγνω-

               να γράφει κανείς ποιήματα…                            σης απέναντι και ενάντια σε κάθε χα-

               Η φράση αυτή του Τέοντορ Αντόρνο                      λασμό. Η καταισχύνη και το όνειδος

               μαρτυρά το μέγεθος της ερήμωσης                       για το αναπόφευκτο παρελθόν φαίνε-

               μπροστά στην οποία βρέθηκε η καλλι-                   ται να κατατρύχει εφιαλτικά και για

               τεχνική δημιουργία μετά το Ολοκαύ-                    μεγάλο χρονικό διάστημα τους γερ-

               τωμα και, ειδικότερα, η ποίηση ως                     μανόφωνους ποιητές και ποιήτριες. Η

               τέχνη υμνητική της ζωής.                              αναπνοή τους βαραίνει και εξωθού-                          45

               Ποιήματα, ωστόσο,  συνέχισαν να                       νται, ως άλλοι Κάιν, να βρουν στο στί-

               γράφονται, επειδή η ποίηση είναι                      χο καταφύγιο από το ανελέητο κυνήγι

                                                                     των Ερινυών. Και να δομήσουν, με

                                                                     υλικά τις λέξεις τους, μια νέα πραγμα-

                                                                     τικότητα.

                                                                     «Μετά το Άουσβιτς» η ποίηση –όσο

                                                                     υπάρχει ανθρώπινη μνήμη– δεν θα

                                                                     μπορούσε να παραμείνει ίδια. Καθώς

                                                                     όμως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές

                                                                     και η καινούργια ζωή μπορεί αθώα να

                                                                     ξαναγελάσει, ο ποιητής απλώνει και

                                                                     πάλι το χέρι του προς το μέρος μας

                                                                     για να μας προσκαλέσει σε ένα λυρικό

                                                                     ταξίδι στα φθινοπωρινά, μελαγχολικά

                                                                     ή ηλιόλουστα τοπία της ψυχής.
   40   41   42   43   44   45   46   47   48   49   50