Page 125 - mag_71
P. 125
της Λίλλυς Παπασπυροπούλου
είναι προς το τέλος της Ζακόμπ που τιμήθηκε
ταινίας και κρατούν ένα με το πρώτο βραβείο
μικρό χρονικά μέρος, ερμηνείας στις Κάννες
είναι αυτές που δημι- το 1991 και κυρίως σε
ουργούν ένα μαγικό αυτή την κρυστάλλινη
συναίσθημα στο θεατή, συγκινητική μουσική
σύμβολα του διπλού, της του Πράισνερ που φτά-
μίμησης, του θεάτρου κι νει στο απόγειό της στην
ακόμα του παράδεισου πιο όμορφη ίσως σκηνή,
της παιδικής ηλικίας, με αυτή του ρεσιτάλ της Πο-
τη Βερονίκ να βλέπει τα- λωνής Βερόνικα, αντη-
ραγμένη τον αγαπημένο χώντας μέσα στο στήθος
της να κατασκευάζει δύο μας τις συνταρακτικές
πανομοιότυπες κούκλες
με το πρόσωπό της. Η της νότες. Άνισο ίσως
Διπλή Ζωή της Βερόνι- το φιλμ, περισσότερο ή
κα είναι ένα φιλμ σαρ- λιγότερο πειστικό όσο 125
κικό, που απευθύνεται αφορά την αρχική μας
στις αισθήσεις και τις ευαισθησία στο μήνυμα
εντυπώσεις που προκα- που θέλει να μεταδώσει,
λεί, και όχι στούς διαλό- παραμένει αρυτίδωτο
γους ή την πλοκή (αυτή μέσα στα χρόνια, σαν
εξάλλου είναι εξωπραγ- μια μοναδική κινηματο-
ματική). Βασίζεται εξί- γραφική εμπειρία που
σου στην καθαρότητα γράφεται στην καρδιά αν
της έκφρασης- ή ακόμα όχι στο μυαλό του θεατή
και της απλής παρουσί- που θα θελήσει να την
ας- της υπέροχης Ιρέν ανακαλύψει.
