Page 107 - mag_75
P. 107
της Λίλλυς Παπασπυροπούλου
από αγωνία, ενοχή και παράδοση. Εκεί το πιο προσωπικό και αυτοβιογραφικό
θα παρελάσουν όλοι, οι γονείς, οι φί- φιλμ του Φελλίνι, είναι η παρακατα-
λοι, οι ερωμένες, οι συνεργάτες, σαν θήκη του, ένα σεντούκι αναμνήσεων
τις μαριονέτες που κινούνται από το σε άσπρο- μαύρο, ο αποχαιρετισμός
χέρι του Γκουίντο, του σκηνοθέτη που στο Νεορεαλισμό- το Ντόλτσε Βίτα
είναι επιτέλους κύριος της μοίρας και είναι ακόμα πρόσφατο - για ένα πιο
των επιθυμιών του, σαν να θέλει ίσως εξομολογητικό, ονειρικό και ποιητικό
να μας πει ότι μέσα σε αυτό το τσίρ- σύμπαν, μια απόλαυση των αισθήσε-
κο, την αρένα που είναι η ζωή, βάζου- ων, του νου και της ψυχής, μια ταινία
με οι ίδιοι μέσα, αυτούς που θέλουμε μέσα στην ταινία, ενός σκηνοθέτη που
να συμμετέχουν γινόμενοι οι παντο- διηγείται τον εαυτό του σαν ανθρώπου
δύναμοι σκηνοθέτες της. Το «8 ½», και καλλιτέχνη με τον πιο όμορφο και
λειτουργεί για το θεατή σαν ένα όνει- έξυπνο τρόπο. Η συνείδηση του σινε-
ρο στο ξύπνιο, όπου αυτός ακολουθεί μά, του θεάματος και του θεατή, του
τις ψυχικές μεταπτώσεις του ήρωα, έργου τέχνης και της κατασκευής του
ενώ γύρω του η ανθρώπινη κωμω- σε ένα μαγευτικό ταξίδι που αφήνει το 107 107
δία βρίσκεται στο απόγειό της. Αυτό θεατή να πλανιέται μεταξύ ονείρου και
