Page 93 - mag_77
P. 93
της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου
«Συγνώμη, να σας κάνω μια ερώτηση;», αγοράζαμε το «πράσινο από αγνό ελαι-
πρόσφερα μια αντανακλαστική συγνώ- όλαδο», όπως διαλαλούσαν οι πραμα-
μη στην πωλήτρια του super market. τευτάδες μια φορά την εβδομάδα. Οι
Είχα πελαγώσει με όλα τα πολύχρωμα σαπωνοποιοί αποσιωπούσαν τον χρω-
χημικά, που απλώνονταν μπροστά μου ματισμό του και οι αφελείς πιστεύαμε
και φαντάστηκα πως θα μπορούσε κά- πως η ελιά βάφει πράσινα τα «μοσχο-
ποιος αρμόδιος να με βοηθήσει. σάπουνα». Και να μας το λέγανε, σιγά
που θα μας ένοιαζε. Εποχή ανάπτυξης
Με κοίταξε διερευνητικά λες και της ζη- και ευδοκίμησης. Χάρη σ’ αυτήν φτάσα-
τούσα να μου απαγγείλει Ερωτόκριτο με σήμερα να παρελαύνουν σωροί τα
στο Ηρώδειο και ήταν απροετοίμαστη.
χημικά στα ράφια. Όρεξη να έχεις να τα
«Θα ήθελα ένα παιδικό σαμπουάν. δοκιμάζεις. Κι ούτε ένα αγνό κομμάτι.
Το πιο απλό, χωρίς parabens» ξανα- Ούτε ένα σαπούνι χωρίς χημικά. Ούτε
προσπάθησα μπροστά στο αγελαδίσιο ένα προϊόν χωρίς ανθρώπινη σάρκα.
βλέμμα της. Ούτε ίχνος παγκοσμιοποιημένου κέρ-
«Σιγά τ’ αυγά. Όλα τα ίδια είναι», είπε και δους χωρίς απώλεια ζωής. 93
σύρθηκε βαριεστημένα μέχρι το απένα- Ζαλίστηκα από τους γύρους στο ράφι
ντι ράφι. των καλλυντικών. Θα λουστώ με πράσι-
Σκέφτηκα πως θα μου υποδείκνυε το νο σαπούνι όπως παλιά κι ας μην τρίζει
λιγότερο επιβαρημένο, αλλά η βοή- στο κεφάλι μου η αστραφτερή καθαριό-
θεια της δεν με βοήθησε και πολύ. Μου τητα. Θα το ξεπλύνω με ξύδι διαλυμένο
έδωσε ένα της σειράς, που είχα απορ- σε νερό, να γυαλίζουν και τα μαλλιά μου
ρίψει πριν λίγο, την ευχαρίστησα ζητώ- στον ήλιο.
ντας και πάλι συγνώμη και το άφησα Έξω από την τακτοποιημένη ζωή μου
στο ράφι. Άρχισα να ψάχνω ξανά από η πραγματικότητα ξεπερνούσε τα όσα
την αρχή, χρεωμένη με δύο συγνώμες. είχα σκεφτεί!
«Καλά, ούτε τα παιδιά τους δεν τα προ- Το κάθε «δεν έχω» της μάνας μου με
σέχουν οι βιομήχανοι;», αναρωτήθηκα γέμιζε ενοχές. Η συγνώμη γινόταν το
με περισσή αφέλεια. δεκανίκι που πάντα στήριζε την εναγώ-
Στην εποχή μου τα χημικά δεν ήταν ευ- νια ανάγκη μου να με συμπαθούν. Ένας
ρείας κατανάλωσης γι αυτό, μάλλον, τρόπος να ζητάω κάτι χωρίς να προσβά-
άργησα να μεγαλώσω. Το σαπούνι που λω. Υπεκφυγή της αρνητικής πραγματι-
χρησιμοποιούσαμε ήταν το άσπρο οι- κότητας. Λίγο ακόμη να είχε ασχοληθεί
κιακής παραγωγής και για πολυτέλεια μαζί μου η πωλήτρια και θα της είχα ζη-
