Page 85 - mag_78
P. 85
του Βελισάριου Θώδη
μας έχει αλλάξει κωδικοποίηση πια κι νόμαστε χέρι - χέρι, και; Δεν θα υπάρ-
όσο πάει αφαιρείται το συναίσθημά μας χει σαρκική απόλαυση. Αυτοί γίναμε,
κι επικρατεί ο κυνισμός. καταντήσαμε τον έρωτα τσιμπούκια
Μπορείς να σκεφτείς έναν κόσμο χωρίς και γαμήσια, του γαμήσαμε το κέρατο
συναισθήματα; Εγώ όχι με τίποτα! Δεν που θα ‘λεγε κι ο Mίσιος. Και το τραγι-
τον θέλω αυτόν τον κόσμο. Μπορείς να κότερο όλων είναι ότι μας αρέσει κιό-
ανταλλάξεις... τις ρομαντικές βόλτες στη λας, γιατί δεν πληγωνόμαστε, γιατί δεν
θάλασσα ή στα σοκάκια της πόλης; Τον κουραζόμαστε υπερβολικά, βγαίνουμε
απογευματινό καφέ με κουβέντα γύρω και λειτουργούμε σαν αγέλες ζώων
απ’ τα θέλω μας; Το πρωινό ξύπνημα (τα ζωάκια τα εκτιμώ περισσότερο από
με την αγκαλιά και το φιλί; Την ερωτική πολλούς συνανθρώπους) που το μόνο
διέγερση με το πιάσιμο απλά του χε- που μας νοιάζει είναι να κυνηγήσουμε,
ριού του άλλου; Όλοι το έχουμε νιώσει να ικανοποιήσουμε τις σαρκικές μας
έλα μην το κρύβουμε! Την ανάγκη και ανάγκες και να ...κοιμηθούμε.
τη ζεστασιά μιας απλής αγκαλιάς... το Δεν το βλέπεις ότι η παραπάνω εξέλι-
ξέχασμα σου εκεί για λεπτά που νόμι- ξη και τεχνολογία μας κάνουν αντί να 85
ζες πως είναι ώρες... το πιο γλυκό φιλί πηγαίνουμε μπροστά όπως θεωρείτε
που πήρες κι ίσως κράτησε λίγα λεπτά πολλοί, να πηγαίνουμε εκατομμύρια
αλλά και πάλι νόμιζες πως ήταν ώρες, χρόνια πίσω σαν άνθρωποι, σαν οντό-
και έμεινες μεθυσμένος για μέρες… τητες; Δεν σας θυμίζει η κυνικότητά
τα όμορφα ξενύχτια αγκαλιασμένοι και μας τις ανάγκες επιβίωσης των πρό-
στο τέλος να σας παίρνει ο ύπνος όπου γονων μας που ζούσαν σε σπηλιές και
κι αν είσαστε, μέσα ή έξω, καλοκαίρι έβγαιναν έξω για να ψάξουν την τροφή
ή χειμώνα... το τρέξιμο χέρι - χέρι στη τους και να αναπαραχθούν; Ξεχάσαμε
βροχή για να προλάβεις να μπεις στο ποιοι είμαστε κι από πού ερχόμαστε...
καφέ που πήγαινες και τα γέλια μετά Σταματήσαμε να έχουμε συναισθήμα-
γιατί είχες γίνει μούσκεμα αλλά δεν σε τα για να μην υποφέρουμε, αυτό προ-
ένοιαζε γιατί θα χανόσουν σε ένα δίωρο τάσσουμε σαν δικαιολογία κάθε φορά.
καφέ παρέα με τον άνθρωπό σου και τα Γίναμε άνθρωποι χωρίς ανθρωπιά και
συναισθήματα θα ξεχείλιζαν. δεν είναι μόνο ο έρωτας που ευτελί-
Και φτάσαμε να γίνουμε ωμοί, κυνικοί, σαμε. Πόσοι από εμάς βλέπουν έναν
να μας ευχαριστεί μόνο η απόλαυση γεράκο να προσπαθεί να περάσει τον
της σάρκας, τα ξενύχτια να γίνονται όλο δρόμο κι αντί να κορνάρουν όπως οι
και πιο πρόστυχα, όλο και πιο βρώμι- πλειοψηφούντες πίθηκοι οδηγοί, κατε-
κα, οι βόλτες του καφέ να σπανίζουν βήκαμε να του δώσουμε ένα χεράκι να
γιατί τι θα λέμε δυο ώρες, απλά θα πια- περάσει απέναντι σώος και αβλαβής;
