Page 68 - mag_101
P. 68
μΙΚΡεΣ ΙΣΤοΡΙεΣ
Μια αγκαλιά
στρώνω τραπέζι, την βοηθάω να νουν και μου απαντάνε.
ετοιμαστεί. Όμως το πιο σημαντικό, είναι πως
Καθόμαστε μαζί. Είμαστε οι δυο μας, εκεί συναντάω την «ξένη» του πρώ-
δεν είναι κάτι επίσημο. Όταν τρώμε του ορόφου. Έρχεται τα πρωινά με
απλά χωρίς άλλους καθόμαστε μαζί δυο μικρά. Καθόμαστε συχνά, για ξε-
στο μικρό καθιστικό. Το βράδυ όμως, κούραση, στο ίδιο παγκάκι. Έμαθα
που θα έρθει η οικογένεια για να γιορ- πως την λένε Άννα, πως έρχεται από
τάσει την Παραμονή των Χριστουγέν- τα βορεινά μέρη του τόπου μου.
νων δεν θα καθίσω μαζί τους. Ήθελα τόσο να την δω σήμερα. Ήθελα
Δεν με πειράζει πια αυτό. Το συνήθι- να πούμε ευχές στη γλώσσα μας. Να
σα. Άλλωστε ήρθα εδώ να δουλέψω. ακούσω τους αγαπημένους ήχους.
Μόνο που με πιάνει το παράπονο, - Βάνα, θέλω να φτιάξουμε γλυκό για
όταν θυμάμαι τις γιορτινές βραδιές το βράδυ, λέει η κυρία Μαρίκα. Θέλω
στον τόπο μου. Αποζητάω εκείνα να μυρίσει το σπίτι Χριστούγεννα.
τα πρόσωπα που μ’ αγκάλιαζαν με Η φωνή της ακούγεται σαν να ‘ρχε-
68 αγάπη. Αυτές οι αγκαλιές… Αυτό το ται από μακριά. Σίγουρα ταξιδεύει κι
μαζί… αυτή σε άλλα χρόνια, παλιότερα. Νοι-
Διώχνω αυτές τις σκέψεις και προ- ώθω πως προσπαθεί να ξαναστήσει
σέχω την κυρία Μαρίκα. Φροντίζω το σπιτικό που είχε κάποτε, όταν ζού-
να πάρει τα φάρμακα της, της φέρνω σε ο άντρας της, όταν τα παιδιά έτρε-
το μπαστούνι με την ασημένια λαβή χαν γύρω της κι εκείνη ετοίμαζε το
που αγαπάει. χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Νοιώθω
- Ξεκουραστείτε, λέω. Θα πάμε μετά πως η ψυχή της υποφέρει, κι ας δεί-
να περπατήσουμε. βλέπω πως η χνει πάντα σοβαρή και σίγουρη για
βροχή σταματάει ότι κάνει. Πονάω μαζί της. Εγώ κα-
Με κοιτάζει κι έπειτα κοιτάζει, έξω. ταλαβαίνω. Εκείνη όμως στέκει από-
- Αν ανοίξει ο ουρανός... Θα δούμε, μακρη. Δεν αφήνει να την πλησιάσω.
απαντάει. - Ναι, βέβαια, απαντώ. Μην κουρα-
Στενοχωριέμαι, αλλά δεν δείχνω τί- στείτε, θα μου λέτε και θα το φτιάξω
ποτα. Αυτές οι πρωινές βόλτες στο εγώ.
πάρκο είναι η ανάσα μου. Βρίσκομαι - Όχι, φωνάζει. Εγώ θα το φτιάξω. Αν
ανάμεσα στα δέντρα, νομίζω πως ξα- θέλω βοήθεια θα σου λέω.
ναβρίσκω τη φύση που μου λείπει, Προσπαθεί να αποδείξει, πως είναι
μιλάω με τους θάμνους, τους στέλνω εδώ. Πως είναι ικανή, πως τα κατα-
χαμόγελα. Κι όλα εκεί με καταλαβαί- φέρνει όπως παλιά.
