Page 64 - mag_98
P. 64

ενΑς μΠΑμΠής


                «Ποτέ δεν ξέρεις»







               Ντακ! Ντουκ! Ντακ! Ντουκ! Τα στιλέ-                   πραγματικά καλό και κυρίως σωστό

               τα καρφωνότανε άγρια στο σώμα της                     για σένα;
               μεταλλικής σκάλας, αφαιρώντας της το                  Μ’ αυτές τις σκέψεις, επιβιβάστηκα
               ύστατο δικαίωμα να ορίζει την κατάβα-                 στον συρμό που σταμάτησε μαλακά

               ση. Κυλιόμενη ήταν μα η επιβάτιδα που                 μπροστά μου. Στις ειδήσεις έπαιζαν

               την μαχαίρωνε ανελέητα με τα τακού-                   πολλά «καυτά» θέματα πολιτικής και
               νια της, έδειχνε να μην ενδιαφέρεται γι’              κοινωνικής επικαιρότητας. Τις βαριέ-
               αυτό της το προσόν.                                   μαι τις ειδήσεις, βαριέμαι δεν είναι η


               Η σκάλα βογκούσε σε κάθε χτύπημα.                     σωστή λέξη, άμα βαριέσαι κάτι το αλ-
               Αν τη ρωτούσες – είμαι σίγουρος – ότι                 λάζεις, τις φοβάμαι είναι η σωστή λέξη

               θ’ απαντούσε πως δεν ήθελε να βρί-                    αλλά ποιος ενήλικας στις μέρες μας
               σκεται εκεί. Μπορεί να ήθελε να είναι                 τολμά να πει τι φοβάται; Είναι οκ να φο-

               τροχός ενός αγωνιστικού αυτοκινή-                     βάσαι τον λογαριασμό της ΔΕΗ, τον ιό
               του, φουγάρο ενός εμπορικού πλοίου                    Covid – 19, τον πληθωρισμό αλλά μέ-

               ή ξαπλώστρα  παραλίας ενός ελληνι-                    χρι εκεί. Αν πεις ότι φοβάσαι τη μονα-
   64          κού νησιού. Μπορεί να ήθελε να είναι                  ξιά, την αγριότητα των ανθρώπων, την


               τρένο, αεροπλάνο ή καρότσι κάτι που                   έκπτωση  των  αξιών  θα  σε  αποκαλέ-
               να μετακινείται, να γνωρίζει καινού-                  σουν γραφικό ή ποιητή ή αδερφή. Που

               ρια πράγματα, να κερδίζει καινούριες                  μπορεί και να είσαι αλλά σίγουρα δεν
               εικόνες κάθε μέρα. Δεν παλεύεται η                    θα στο πούνε για καλό, για τίτλο τιμής,

               καθήλωση όσο καλή δουλειά και να                      για προσδιορισμό αξίας.
               κάνεις.                                               Κι αν τολμήσεις – μα για άκου θράσος

               Ντακ! Ντουκ! Πώς πεθαίνει η επιθυμία                  – να εναντιωθείς στον προσδιορισμό

               άραγε να είσαι κάτι διαφορετικό απ’                   ή έστω να τον αποσαφηνίσεις εκεί να
               αυτό που γεννήθηκες; Πεθαίνει απ’ τα                  δεις μπλέξιμο. Και ναι και όχι και δεν

               τακούνια μιας περαστικής ή απλά την                   και μπορεί και ίσως και γιατί, γεμάτος
               αποσιωπάς και πεθαίνεις εσύ ο ίδιος                   λέξεις και φράσεις που κουρελιάζουν

               μέσα σου;                                             το αυτονόητο ο κόσμος μας. Το να εί-

               Μπορεί να πεθάνει η επιθυμία, η σκέ-                  σαι αυτό που θέλεις να είσαι και να

               ψη, η βεβαιότητα, πως το πακέτο που                   μην χρειάζεται να γίνει επεξηγηματική
               σου δόθηκε από τη γέννησή σου εί-                     κουβέντα γι’ αυτό.

               ναι λάθος, πως όλα όσα σου ορίζει                     Σου λέει ο χι απέναντι, όχι, άμα σε
               η κοινωνία που ζεις, είναι λάθος και                  φτιάξαμε για να είσαι κυλιόμενη σκά-

               πως βαθιά μέσα σου γνωρίζεις τι είναι                 λα,  κυλιόμενη σκάλα θα παραμείνεις,
   59   60   61   62   63   64   65   66   67   68   69